Onno 8 juni

Onno 8 juni
Vandaag een halve rustdag, dus vooral veel staren over het Lago di Como met Capucino en ondertussen een beetje fietsen. Met het pondje naar Bellagio en als verzopen katten aankomen op de camping in Onno vanwege een rond deze meren traditioneel noodweer. Zo veel water dat je zeker weet dat er geen droog stukje aan je lijf over blijft. Geen berg meer te bekennen, slechts bliksem en een watergordijn en dat op een bergweggetje waar je maar amper met twee auto's naast elkaar kunt passeren. Een heerlijke dag, of zo je wil, vakantiedag dus. Nou heb ik op vakanties altijd wel iets met toiletten. Ze zijn vaak niet af te sluiten, het licht gaat te vroeg uit of er is slechts een gat in de vloer. Ik heb daar geen moeite mee, maar het wordt me wel te gortig als een passieve poepdoos veranderd in een actief zelfreinigend toilet. Vandaag kwam ik er eentje tegen. Ik was gelijk achterdochtig toen ik in een veel te kleine ruimte een technisch geavanceerd zitmeubel tegen kwam waarin ik de bril herkende. In het Italiaans hing een uitgebreide gebruiksaanwijzing, die aan mij echter niet besteed was. Eerst maar eens de bril naar beneden, daar moest ik enige druk voor uitoefenen. Bij het loslaten schoof de bril zo'n tien centimeter omhoog waarop de machinerie in werking kwam en een gordijn van desinfectans over de bril plus omgeving sproeide. Ai, de ruimte was te klein om te ontsnappen, dus mijn broek was aan de voorzijde in ieder geval ontdaan van alles wat een bedreiging van mijn gezondheid zou kunnen vormen. Een leermoment natuurlijk. Na een bevrijdend verblijf in de naar desinfectans ruikende ruimte besluit ik mij op te richten voor zover dat in deze schoenendoos mogelijk was. Je snapt het, bij het strekken der benen voel ik de bril mee omhoog komen en hoor een sissend geluid met daaropvolgend een verkoelende sensatie aan het zitvlak. Met om mij heen de lucht van een chemisch toilet loop ik zo nonchalant mogelijk door het restaurant naar buiten, de begrijpende blikken ontwijkend.