Verucchia 15 juni

Verucchia 15 juni
Of hij zelf ook op de foto staat vraag ik aan Giorgio. Tussen de verschillende al of niet kunstzinnige uitingen aan de wand hangt een foto van een oude Ford Transit zoals die in de jaren 70 door elke zichzelf respecterende, met de backline achterin de laadruimte, reizende band werd gebruikt. Voor de Transit, met een enorme imperial zoals je die alleen nog maar richting Turkije of Marokko tegenkomt, staan een stuk of acht langharigen. We zijn de ochtend niet vertrokken, maar hebben Mink en Lies uitgezwaaid. Vannacht is de moeder van Mink overleden en ze fietsen in een of twee dagen naar Pisa om daar het vliegtuig te nemen. Het is de eerste dag dat de fietsen niet van het slot gaan en we hangen wat loom in de bar rond waar Giorgio geïmproviseerd een internet verbinding heeft verzorgd. Giorgio antwoordt bevestigend en wijst een blonde jongeman aan. Het blijkt zijn theatergezelschap te zijn dat in 1982 naar Gent onderweg is voor een optreden op een festival. Hij is zichtbaar aangenaam verrast dat ik hem naar de foto vraag en begint aan zijn verhaal. To 2000 is het crescendo, maar dan sterft zijn vrouw en de tranen staan hem weer inde ogen. Dan veert hij op want sinds 2006 is hij director van de camping, die nog in eigendom van de gemeente is. Hij is de toeschouwer, zijn gasten de spelers en hij aanschouwt. De rest van de dag is hij weer toneelspeler. We eten in de schaduw en hij doet er alles aan om het ons naar de zin te maken en vergroot elk gebaar uit alsof hij voor een groot publiek staat.