Ballylickey 17 juni

Weer zo'n mooie pas vandaag om mee te beginnen. In het zonnetje rustig naar boven pedalerend, verkoelend windje in de rug, geen wolkje aan de hemel. Mooie afdaling naar Glencariff zonder vals plat. De oplettende lezer begrijpt, dit is te mooi om waar te zijn. Toch is er tot dit moment geen woord gelogen aan de dag die begon met een heerlijk ontbijt met zilveren koffie- en theekan en dito bestek op damasten tafellakens. Door een onhandigheidje van mij kon dat tafellaken gelijk in de was, maar inmiddels heb ik zoveel 'Midsommer Murders' gezien dat ik dat op een alleraardigste wijze weet op te lossen met de hospita. Het begint eigenlijk bij de plaatselijke supermarkt, die in deze streken eigenlijk best markt mag heten gezien de beperkte omvang. Op onze vraag waar de cashmachine in dit verlaten oord te vinden is kijkt ze ons aan alsof ze twijfelt aan onze verstandelijke vermogens. Oeps geen geld dus. Laat ik het kort samenvatten, we hebben geen geld meer, geen camping of B&B in het dorp Coppeen of de wijde omgeving, onze waterflessen zijn leeg en bovendien moet ik nodig naar het toilet. Dat laatste lijkt het meest eenvoudig op te lossen, daarvoor ga je naar de kerk. Althans naar een ex kerk, die inmiddels dienst doet als cafe. De ontvangst is verrassend te noemen. Het is bijna lunchtijd en ze heeft liever niet dat we een kopje koffie nuttigen omdat ze de terrasplaatsen, die overigens een goddelijk uitzicht hebben, vrij wil houden. Wij zijn gewend om snel te schakelen, bestellen koffie en ik breng gelijk het sanitair probleem ter sprake. Helaas blijkt de sleutel van de doos te zijn meegenomen. Damn! Dan maar het water. Helaas, dat bevindt zich achter dezelfde massieve deur. Ik vraag me af hoe ze dan straks de lunch gaan doen en krijg de indruk dat de dame zelf de deur is die niet wil openen. Dan maar door op onze laatste reserves. Als ik er in Ballylickey achter kom dat ik nog eens twaalf kilometer moet omfietsen voor de flappentap is het tijd voor crisisberaad. Een ieder die deze blogs leest weet dat crisisberaad bij ons altijd iets leuks oplevert. Welnu de uitkomst is dat we een halve dag vakantie nemen. Ik verplaats me naar een alleraardigst dorp met flappentap en we fietsen terug naar de mooiste camping van de laatste vier weken. In de receptie lees ik dat de eigenaar door de Nederlandse Caravanclub bekroond is vanwege zijn gastvrijheid. Ik kan dat beamen, de man weet precies wat we zoeken en als hij ons de standaard plekken heeft aangewezen eindigt hij met de opmerking dat we met dit prachtige weer ook helemaal achterin kunnen gaan staan, buiten de camping. Hij geeft ons desgevraagd geen schriftelijke verklaring dat het weer ook zo mooi blijft. We gokken het er op. De tent staat met zijn haringen in de oceaan en we moeten met de fiets naar het toiletgebouw, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door opnieuw een 'Splendid View. Inmiddels hebben we opnieuw gerekend en de plannen voor de komende dagen herschreven.