Newcastle, 8 Juli

In het stikdonker probeer ik het toilet in onze cabin te bereiken. Ik weet niet of het mijn haperende motoriek is of dat de boot zich met kracht verplaatst, maar het resultaat lijkt nog het meest op de zo befaamde Moonwalk. Nou is het sowieso een beetje behelpen op de vijf vierkante meter die we tot onze beschikking hebben en waar onze twaalf fietstassen liggen opgestapeld. Maar goed het lukt me. Ik realiseer me dat we bij eerdere overtochten een vlakke zee hadden en dat het nu even wennen is met de meters hoge golven. De reizigers krijgen preventief papieren zakjes uitgereikt, voor het geval dat. Gelukkig ben ik wel wat gewend en heb ik een sterke maag. Dat moet ook wel als je je tegoed doet aan het Seven Seas buffet menu. Ondanks goedbedoelde pogingen is het niet gelukt om de gerechten hun eigen smaak te laten behouden. De Nasi smaakt naar Noedels, die op hun beurt sterke gelijkenis vertonen met gebakken Kabeljauw die naar Nasi smaakt. Wat maakt het ook uit, het vult tenminste. Het geheel spoel ik weg met een glas wijn 'van de boot' waarbij het bouquet sterk lijkt op bedorven vis. Dat vullen kun je gerust letterlijk nemen, want na afloop ligt alles als een klont in je maag. Vanmorgen aan het ontbijt pik je ze er zo uit. Je herkent ze aan de licht groene gelaatskleur, de rood doorlopen ogen en het zakje onder handbereik. Ik voel me kiplekker en genietend van het zonnetje concentreer ik me op mijn eerste full English Breakfast. Op mijn bord lacht een spiegelei mij toe terwijl het eigeel samen met de bonen in tomatensaus zachtjes mee deint op de golven. De vakantie is nu echt begonnen.