Killiechronan, 11 juli

Onze tweede serieuze fietsdag begint met een herhaling van het eiland Iona. Door de harde wind is in ieder geval het meeste water uit de tent geblazen en kunnen we de binnentent erin laten. We hebben niets te eten dus het ontbijt slaan we over. Bij de ferry weten we nog wel een heerlijke boterham met krab en zalm te scoren. We besluiten om niet over te steken naar Iona, het geen later een juiste keuze blijkt te zijn.
Aan de andere kant van Loch Scridain liggen indrukwekkende bergen. Hoewel ze in feite niet boven de 1200 meter uit komen dwingen ze respect af. We drinken nog even een kopje thee met een worstenbroodje voordat het echte werk begint. Een langzame aanloop naar een stevige klim over het eiland naar Loch na Keal voelt nog wat onwennig. Het gebrek aan een stevige maaltijd speelt ons parten. Een steile afdaling levert een prachtig beeld op. Aan de overzijde stapelen zich dikke regenwolken op, maar voorlopig is het droog. We volgen de baai en proberen onze volgende bestemming te spotten. Die zou toch ergens aan de overkant moeten liggen. Dan zijn we er plots. Althans op een stuk steen staat met grote letters Killiechronan geschreven. We staan weer op een schitterend plekje aan het water op wat een Basic Campsite heet. Zonder voorzieningen dus. Als we de nog natte tent uit de zak schudden kijk ik op en zie dat de overkant van de kaart is verdwenen. Alarm! Een enorme hoosbui is in aantocht. Net op tijd zitten we in de beschutting van de tent. De hoosbui laat zich van zijn kant ook niet kennen en houdt het tot de volgende ochtend acht uur uit. Gedurende de hele nacht wordt de tent door regen en storm geteisterd. Het lukt me om op een stil moment een pasta te fabriceren zodat we vanavond in ieder geval iets warms in de maag hebben.
Om acht uur gaat bij mij het licht uit.