Blair Atholl, 25 juli

De deur zwaait open en de eigenaresse kijkt ons met grote ogen aan. Ze weet niet zo goed raad met de situatie. Het liefst had ze de deur weer met een smak dicht gegooid, maar er was geen weg meer terug. De ochtend waren we vanuit Coylumbridge vertrokken. Ondanks het slechte weer konden we redelijk droog inpakken. Het begin is prachtig langs de River Spey. In Kingussie nemen we in een gezellige Tea Room ons ontbijt. Onderweg zien we nog een hert met drie ieniemienie kleine reetjes voor ons de weg over steken. Ik wist niet dat een hert ook meerlingen kon baren zodat de gedachte aan een oppasmoeder of uitlaatservice misschien wel op zijn plaats was. Later in de middag komen we dichter tegen de A9 aan te fietsen. Onplezierig vanwege het lawaai en het gebrek aan natuurlijke schoonheid. Het voordeel van zo'n asfaltlint is natuurlijk wel dat we na een bezoek aan de Dalwhinnie Distillery bijna ongemerkt de hoogste, de Drummochter pas passeren. Een regenbui weet zich in dit deel met veel dramatiek aan te dienen. Eerst wordt je geschaduwd door een donkere wolk, die steeds meer op je gaat hangen. Harder fietsen heeft geen zin, langzamer ook niet. Je voelt dat je het slachtoffer gaat worden. Als de spanning bijna onhoudbaar is opgevoerd valt de eerste druppel in je nek. Het gevolg is een rilling die over je ruggengraat tot in je beide grote tenen loopt. Daarna maakt het niet meer uit. Regen in Schotland is sowieso veel natter dan in Nederland. In de stromende regen tegenover het wat sip ogende Blair Castle bel ik met Ptarmigan House, een B&B. We spoeden ons richting veilige haven en hopelijk een warme kachel. Plots ben ik Ans kwijt. Zuchtend draai ik de fiets en klim terug naar het dorp. Als ik bij de plaatselijke Spar Store aan kom en de fiets van Ans voor de deur zie staan komt ze met een brede glimlach naar buiten. In haar handen draagt ze als jachttrofee een fles whiskey en een paar biertjes. Met de buit in de tassen komen we aan bij het prachtige huis in Victoriaanse stijl en na wat zoekwerk bij de statige deur vinden we de bel. Gelukkig hadden we gebeld en daarmee gereserveerd anders hadden we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid verder kunnen gaan zoeken. Nadat de eigenaresse van de schrik bij het zien van twee verzopen katten was bekomen herstelde ze zich ten dele. Om de hoek is een droogruimte wist ze uit te brengen, zichzelf daarmee tijd inkopend voor de volgende zet. Ze moet zich in paniek hebben afgevraagd wat voor schade de bemodderde schoenen, tassen en jassen aan haar kwetsbare interieur zou kunnen aanbrengen. Met een paar plastic tassen volgt ze ons naar de kamer en zorgt ervoor dat het grootste onheil wordt voorkomen. Wij stoken de verwarming op en hangen onze, inmiddels naar meerder natte honden ruikende kleren te drogen. De avond sluiten we op een plezierige manier af in de Loft, waar het goed eten en drinken is.