St. Jean de la Riviere 01-09-2017
Blijf op de hoogte en volg Dick
01 September 2017 | Frankrijk, Carteret
Vandaag was het zover, de off-day.
Slecht geslapen door een overvloed aan vallend water en wind.
Opstaan met een dreigend gerommel boven het water. Donkere ondoordringbare wolken waaruit elk moment de regen kan losbarsten. Na een bakkie pleur gaat het los. Bij elke kruising denk ik 'laten we niet naar rechts gaan' omdat daar de regenkans het grootst is. En toch leidt de róute ons steeds dieper in de depressie. Wonder boven wonder blijft het droog. Het is te koud voor twee laagjes, maar te warm voor drie. Het is te nat voor een fleece, maar te droog voor een regenjack. Deze dag is gedoemd te mislukken. We rijden door een streek waar eigenlijk niets te zien valt en om dat te maskeren hebben ze tegenwoordig iets nieuws. Overal waar de conducteur niet meer betaald kan worden halen ze de rails weg en egaliseren ze de vrij gekomen paden met grind of gravel. Die uitvinding heeft twee nadelen. Waar je ook ter wereld op die 'via verdes, of hoe je ze ook noemt fietst, je moet altijd omhoog. En waar je bij een locomotief gewoon wat extra kolen verstookt moet je het op de fiets allemaal uit je benen halen. Omdat die paden aan weerszijden zijn voorzien van een dubbele rij bomen, nauwkeurig dicht geplamuurd met struiken en heesters valt er niets van de omgeving waar te nemen. Conclusie je moet kilometers op de benen met in je vizier de niet dichterbij komend einder. Daar gaat je bips toch behoorlijk pijn van doen. Door de hoge luchtvochtigheid en de waterdichte kleding gutst het zweet me van het lijf. Eindelijk is de kwelling voorbij Na een korte afdaling komen we op een getijdenpad ( zo'n pad wat normaal onder water ligt, maar bij eb de eenzame fietser verleidt tot een afkorting. Daarvoor moet je dan wel voor lief nemen dat je banden goeddeels in de modder verdwijnen, het geen het fietsen er niet makkelijker op maakt. Als ik mij uitgeput op een bankje in het overigens liefelijke dorpje Portbail laat vallen vraag ik me af 'waar doe ik dit in godsnaam voor' Dan zie ik Ans de laatste meters op haar tandvlees klunen en piepend en fluitend naast mij op het bankje vallen en weet dan ' ik doe het voor haar, want zij vindt die fietsvakanties zo leuk'
Slecht geslapen door een overvloed aan vallend water en wind.
Opstaan met een dreigend gerommel boven het water. Donkere ondoordringbare wolken waaruit elk moment de regen kan losbarsten. Na een bakkie pleur gaat het los. Bij elke kruising denk ik 'laten we niet naar rechts gaan' omdat daar de regenkans het grootst is. En toch leidt de róute ons steeds dieper in de depressie. Wonder boven wonder blijft het droog. Het is te koud voor twee laagjes, maar te warm voor drie. Het is te nat voor een fleece, maar te droog voor een regenjack. Deze dag is gedoemd te mislukken. We rijden door een streek waar eigenlijk niets te zien valt en om dat te maskeren hebben ze tegenwoordig iets nieuws. Overal waar de conducteur niet meer betaald kan worden halen ze de rails weg en egaliseren ze de vrij gekomen paden met grind of gravel. Die uitvinding heeft twee nadelen. Waar je ook ter wereld op die 'via verdes, of hoe je ze ook noemt fietst, je moet altijd omhoog. En waar je bij een locomotief gewoon wat extra kolen verstookt moet je het op de fiets allemaal uit je benen halen. Omdat die paden aan weerszijden zijn voorzien van een dubbele rij bomen, nauwkeurig dicht geplamuurd met struiken en heesters valt er niets van de omgeving waar te nemen. Conclusie je moet kilometers op de benen met in je vizier de niet dichterbij komend einder. Daar gaat je bips toch behoorlijk pijn van doen. Door de hoge luchtvochtigheid en de waterdichte kleding gutst het zweet me van het lijf. Eindelijk is de kwelling voorbij Na een korte afdaling komen we op een getijdenpad ( zo'n pad wat normaal onder water ligt, maar bij eb de eenzame fietser verleidt tot een afkorting. Daarvoor moet je dan wel voor lief nemen dat je banden goeddeels in de modder verdwijnen, het geen het fietsen er niet makkelijker op maakt. Als ik mij uitgeput op een bankje in het overigens liefelijke dorpje Portbail laat vallen vraag ik me af 'waar doe ik dit in godsnaam voor' Dan zie ik Ans de laatste meters op haar tandvlees klunen en piepend en fluitend naast mij op het bankje vallen en weet dan ' ik doe het voor haar, want zij vindt die fietsvakanties zo leuk'
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
