21-9-2018 San Esteban de Gormaz

Een prima dagje, niet te zwaar en bij een aanvaardbare 31 graden. Enig minpuntje was de middagpauze waarbij de bestelling aan Tapas niet geheel het gewenste resultaat opleverde. Hoe maak je duidelijk als je de taal niet machtig genoeg bent dat je twee borden met specifiek uitgezochte gerechten gevuld wil afnemen. Al gesticulerend probeer ik met de weinige kennis van de Spaanse taal het geheel te arrangeren en zie onmachtig het mes in de verkeerde Tapas verdwijnen. Gelukkig was de gelegenheids mis en place niet ongelukkig.
Ondertussen hebben we in San Esteban een plaats in het lokale hotel en doden we onze tijd tot we weer aan tafel kunnen.
De uitdaging waar we nu inmiddels voor gesteld zijn is hoe we een week kunnen inhalen. We wisten immers dat we maar 3 weken hadden voor een tocht die zeker 4 weken duurt. Het voelt een beetje als de trojka van drs. P Wie gooien we er als eerste uit, is dat Trujillo of Merida. Gevoelsmatig wil je niks missen, maar dat levert een reisschema op waar zelfs Tom Dumoulin zonder bepakking een kluif aan heeft. We verdiepen ons in de mogelijke treinverbindingen, wat nog niet eenvoudig is. In een enkel geval wordt ik aanbevolen om van Talavera naar Madrid, over Porto naar Lissabon en terug naar Merida te reizen. Daar trap ik natuurlijk niet in, dat heb je met die commerciële aanbieders immers.
Knelpunt lijkt dat treinen niet ontworpen zijn om fietsen te vervoeren. Zo gauw ik het vinkje aanzet worden we aangeraden per huifkar de route te vervolgen. Inmiddels heeft Ans met een lieftallige medewerkster van de NS contact gehad, maar het ei van Columbus is er nog niet. Voorlopig gaan we maar uit van onze dagelijkse dosis aan kilometers in de wetenschap dat de definitieve keuze nog een weekje kan wachten. Tijd voor een biertje zou ik zeggen.