27-9-2018 Canamero

Het mooie van zo’n fietsvakantie is dat je alle vormen van emoties doorloopt. Vandaag is zo’n dag waarop het allemaal bij elkaar komt. Vanmorgen vroeg en stukje met de bus omdat we ergens toch wat tijd moeten inlopen op het te krappe schema. We richten ons op de Parador in Trujillo, een van de mooiste stadjes in de Extremadura. We fietsen door Guadalupe, genieten van het prachtige klooster. Zo’n klooster staat voor stilte en sereniteit, maar daar is weinig van te merken als er naast het terras met uitzicht op het schitterende bouwsel met drie man, een pneumatische boorhamer en een rammelend aggregaat aan de stoep gewerkt wordt. We zijn blij als we weer op pad kunnen richting Trujillo. Het is inmiddels 13.00 uur en zon heeft zijn hoogste punt bereikt. We ploeteren ons over de twee klimmen naar Canamero, onze stop voor vandaag. Het valt zwaar en we zijn blij als we het dorp binnen rijden. Na zo’n dag krijgen we natuurlijk weer de trofee, een ijskoud biertje. Voordat we daar aan toe zijn hoeven we eigenlijk alleen maar even in te checken in het eerste het beste hotel, zo’n 250 meter verder. Maar dan begint het. Het hotel is hartstikke donker. Een toevallige passant, haalt zijn schouders op en zonder zijn afkeuring te verhullen weet hij ons te vertellen dat ze op vakantie zijn. Dat hebben wij weer. Op onze vraag of er dan iets anders is haalt hij opnieuw zijn schouders op, wat natuurlijk niet echt geruststellend werkt. Nadenkend schudt hij zijn hoofd. Slik, de gedachte om opnieuw 5 km. omhoog te kruipen over de volgende pas bij deze temperatuur is niet aanlokkelijk. Dan heeft hij kennelijk een oplossing en wijst ons een trap die naast de lokale discotheek naar een bovenliggende verdieping loopt. Misschien een gemoedelijke plek voor plaatselijke junks of daklozen, maar iets zegt me dat dit geen goede oplossing is. Na wat googlen vinden we een paar alternatieven om er vervolgens achter te komen dat ze allen failliet, gesloopt of gesloten zijn. Eentje blijft er over met een wat onduidelijk adres, maar met telefoonnummer. Wat volgt is een tamelijk chaotisch gesprek waaraan verschillende personen deelnemen. Een Engels sprekend meisje wordt aan de andere kant ingezet om de boel bij elkaar te brengen. Ze weet me te vertellen dat ze niks schoon hebben. Wat kan het mij rotten, ik kan minstens zo goed met een dweil en bleekmiddel overweg, daar komen we wel uit. In ieder geval krijg ik het idee dat het gaat lukken. Ik bid tot de grote Manitoe dat de batterij van mijn telefoon het lang genoeg uit houdt. In gebroken Engels krijg ik een soort routebeschrijving en nog veel meer informatie die ik niet begrijp. We gaan op weg en volgen de aanwijzingen die ons buiten het dorp brengen op, je snapt het al, onverhard. Ook dat nog De stemming wordt alras minder en als we dan ook nog eens een paar kilometer 14% moeten klimmen hoor ik Ans achter mij op niet mis te verstane wijze uiting geven aan haar ongenoegen. Net als we op het punt zijn om de fietsen in het ravijn te gooien stopt er een rood autootje waarvan de inzittenden op zoek zijn naar ons. Nog maar 800 meter horen we en ze snellen voor ons uit. Het worden de langste 800 meter ooit in de vlammende zon, maar dan zien we een bord waaruit valt af te leiden dat we het eindpunt bereikt hebben.Zo lijkt het, maar wat volgt is een pad met los gesteente en zo stijl dat ik er af moet. De scheld kannonade achter me neemt in volume toe en als ik helemaal op de top van de wereld als eerste een wandschildering zie met daarop in grote letters de tekst “Relax“ ben ik instaat het muurtje eigenhandig af te breken. Een 50 meter verder zittende boeddha weerhoudt mij ervan en ik kom tot inkeer. Als het bloed uit mijn ogen is kijk ik om me heen en realiseer me dat het een soort paradijselijke omgeving is waarin we zijn verzeild. We worden hartelijk ontvangen en hebben inmiddels de beschikking over een prachtige blokhut met uitzicht over het dal, een ieniemini zwembad en een Restaurantje met uitzicht over de Extremadura waar de eigenaar hoogstpersoonlijk een zesgangen maaltijd met streekgerechten elk afzonderlijk rijp voor een Michelinster heeft bereid. Dat alles met uitzicht tot aan Portugal inclusief een knalrode zonsondergang Ook hebben we het vervolg van de reis aangepast. Niks Parador, we blijven hier gewoon een dagje vakantie houden. Moe, voldaan en een beetje roezig strompelen we met de petzls op het hoofd naar ons onderkomen om daarna nog in de schommelstoel met een kopje thee naar de heldere sterrenhemel te kijken Mijn blog zal morgen vermoedelijk volkomen Zen van aard zijn. Maar dat zien we dan wel weer.