1-10-2018 Redondo

Sissend laten we ons in het zonovergoten zwembad zakken. We zijn inmiddels in Portugal, slechts een klein stukje verwijderd van Spanje. Je zou zeggen dat het geografische verschil nauwelijks merkbaar zou moeten zijn in cultuur, maar niets is minder waar.
Portugal is mooi, kleurrijk en gastvrij. Het klimwerk is afwisselender en nooit te sterk. Waar de temperaturen in Spanje inmiddels dalen naar normale proporties blijft het in Portugal onverminderd warm, dat blijft een dingetje. Hoewel we maar een kleine 60km. hebben gefietst zijn we blij als we het dorp bereiken. Het beoogde Turismo Rural vinden we niet direct. Met Google apps vinden we weliswaar de locatie, maar met de verblindende zon is het ondoenlijk om de route te vinden. We gebruiken even een afkoelperiode om ons te oriënteren. In het dorp zelf is niets te vinden. 18 km. verderop is een duur hotel. Dan nog maar eens proberen. We krijgen een Engels sprekende man aan de lijn die me haarfijn de snelste route langs museum, kerkhof en grote waakhonden weet uit te leggen. Bij het hek van Monte da Coelha ontmoeten we de flamboyante eigenaar die ons naar onze smaakvolle kamer begeleidt langs het prachtige zwembad.
De dag verliep verder prima. Bij het ontbijt ontmoeten we een groep Amerikanen die in Portugal een tocht fietsen. Zonder bagage natuurlijk, die wordt voor ze vervoerd. De begeleiders sturen om beurten de bus haasje over zodat we ze een aantal malen in tegenovergestelde richting voorbij zien komen.
Voor onze eerste koffiestop worden we eindelijk bergop ingehaald door de net iets te dikke dames die de leiding hebben. Dat laat ik me niet gebeuren en ik zet eens even flink aan. Nadat ik mijn mannelijkheid weer eens heb bevestigd vraagt Ans me lachend of ik een Minkje aan het oefenen was. Mink is iemand die we kennen van onze Rome reis en die in zijn leeftijdsgroep wereldkampioen in de Iran Man was. Met groot gemak fietste hij, op een moment dat ons het snot uit de ogen kwam in de Apennijnen een blonde deerne op een racefiets bergop op achterstand. Omdat we te moe zijn om naar het hoger gelegen dorpje te fietsen breken we ons “Alarm, er is geen eten in de buurt te vinden” noodrantsoen aan. Het papje dat in de verte iets van spaghetti weg heeft slurpen we met wat olijven en een stukje worst weg. Vervolgens vallen we in een diepe slaap.