Castlebay 2-8-2016

Opnieuw een bord met de vermelding dat de camping full is.
Opnieuw trekken we ons er niets van aan en nemen we genoegen met een vlak stukje gras van 2 bij 2 meter. Ook de reisgenoten van vandaag, duits en frans vinden een stukje gras. We zijn op Barra, het eerste van de buiten hebriden die we gaan bezoeken. Het heeft 60 jaar en een paar dagen gekost om hier te komen en juist vandaag regent het. Het uitzicht is beperkt omdat we zo ongeveer een zijn geworden met de regenwolken. Het maakt niet uit, sinds we in Schotland zijn is er een soort rust over ons gekomen die maakt dat je geniet van alles wat er is. Vanmorgen was het weer prachtig en zat ik om 9.30 al binnen bij de Oban Distillery voor een romdleiding en natuurlijk een proeverij. Intens gelukkig waggel ik vervolgens langs de visboer voor een broodje krab om vervolgens de Ferrie naar Barra te nemen. Het mooie van Schotland is dat het hier zo overzichtelijk is. Alle ellende van de wereld lijkt hier nog niet te zijn geland. Vanwege het gebrek aan digitale verbindingen is Europa verder weg dan ooit. Wat ook lekker is, is dat er hier geen gezeur met storende brandmeldcentrales e.d. is, een nachtelijk telefoontje van de centrale daargelaten. Ambivalente gevoelens overvallen me dan ook als er halverwege de vijf uur durende overtocht een door de kapitein als wekelijkse oefening aangekondigd brandalarm plaats vindt. Op slag zie ik allemaal gele hesjes bezig om Pascalletjes te doen. Ik noem dat zo omdat Pascal bij mij als BHVer is gevraagd de overtreffende trap van calamiteiten te bedenken en alle medewerkers onder zijn bezielende leiding met portofoons de gebouwen in no-time te laten ontruimen. Volkomen Zen laat ik het allemaal over me heen komen en als ik bij stage five van embarking the ship nog geen reizigers overboord zie springen sluit ik de ogen voor een klein dutje. Morgen weer op de pedalen.