25-9-2018 Pelayos de la presa

Al twee dagen fietsen we onverhard. Ik heb bijna geen idee meer hoe een sappig stukje asfalt voelt. En met onverhard bedoel ik ook onverhard, compleet met bloot liggende wortels en keien zo groot al meloenen. Dat schiet natuurlijk voor geen meter op ondanks forse inspanningen. Als dit alles nou nog tot landschappelijk schoon of culturele hoogtepunten zou leiden, soit. Maar die zijn volgens mij gewoon via de openbare weg bereikbaar. Neem nou vanmorgen vanaf de camping. Daar zouden we een goed befietsbaar pad kunnen volgen om de drukke provinciale weg te omzeilen. We hebben het dan over 3 km. asfalt dat je moet delen met Spaanse automobilisten, die haarscherp en verschrikkelijk hard rijden. Maar aangezien ze hier met een punten rijbewijs werken gaat het ze te ver om je van de sokken te rijden. Dat zouden ze in Nederland misschien ook in moeten voeren. Daar zijn ze veel geniepiger. Het lijkt allemaal wat minder agressief, maar ondertussen word je al append of telefonerend domweg van je fiets gereden.
Maar goed om dan 3 kilometer over boomstronken, valkuilen en rotsblokken te struikelen gaat me echt te ver. Bovendien kom je dan ook nog eens van de verkeerde richting op een superdrukke rotonde die je anders in de flow genomen zou hebben. Daar moet je nu voorsorteren om te voorkomen dat je in het gedrang gedwongen wordt om een afslag te vroeg te nemen. Weg voordeel zou je denken en ik ben dan ook tot op het bot gemotiveerd om dat niet plaats te laten vinden. Te midden van al die opgewonden Spanjolen in hun glimmende bolides steek ik mijn linker arm uit zoals ik dat in de vorige eeuw in de brugklas tijdens het verkeersexamen heb geleerd. Onder een hoek van 90 graden kaarsrecht, daarmee elke twijfel wegnemend over mijn gekozen richting. Het vervolg is natuurlijk minstens zo belangrijk, namelijk ook doen wat je beloofd en ik stort me dan ook fysiek voor een tweetal chaufferende heren die kennelijk niet goed hebben opgelet tijdens het examen of, dat lijkt me meer voor de hand liggen, de telefoon aan het oor hebben. Ook dit keer kom ik er zonder kleerscheuren af. Als Ans me wijst op het feit dat er ook een fietspad aanwezig is maak ik haar duidelijk dat ik niet van plan ben om me onder dat soort voorwendselen in de eerste de beste bloemen- of grindbak te laten lokken. Nee ik eis mijn plaats in het verkeer op, laat de hele stroom al toeterend achter me en weet heelhuids het prachtige klooster van El Escorial te bereiken.