Oban 16-05-23

“Ik moest van Stephen zeggen dat hij ons gestuurd had” zeg ik tegen de jongen achter de toog in het koffiehuis tegenover het station in Glasgow. Hij begint te lachen en vertelt dat Stephen tussen de middag altijd bij hem luncht en op deze manier hoopt op wat extra’s Stephen is onze ridder op het witte paard want de dag verliep wat anders dan gedacht. Al rap stonden we op het station in NewCastle met een code en een bookingconformation van Scotrail De ticketautomaat spuugt maar liefst 17 kaartjes uit met onze reserveringen voor fietsen en stoelen. het werkt goed, Scotrail heeft een prima customerservice met vriendelijke behulpzame medewerkers, die in grote getallen aanwezig zijn. “ Daar kunnen ze bij de NS een puntje aan zuigen” zegt Ans op het moment dat ik hoor dat de trein naar Manchester niet vertrekt vanwege een personeelsgebrek. Mmmh waar had ik dat eerder gehoord, maar gelukkig hoeven wij niet de kant uit en laten we eerlijk zijn, wat moet ik met de problemen van andere reizigers als het bij ons allemaal soepeltjes verloopt. Zo denk ik nog steeds wanneer ik hoor dat er vertraging ontstaat bij de eerdere trein naar Edinburgh omdat bij onze trein nog steeds “on time” valt te lezen. Ik lach voorzichtig in mijn handje, puur leedvermaak.

Dan verandert ons scherm en zijn er 2 minuten vertraging. Kan gebeuren denk ik nog steeds. We hebben tenslotte 14 minuten voor de transfer in Edinburgh. Dan begint de vertraging op te lopen Elke 2 minuten komt er een minuut bij zodat we al snel op zo’n 15 minuten vertraging komen en dat is al een minuut meer dan we hebben voor de hele transfer.We roepen de medewerkers van Scotrail bij elkaar voor crisisberaad. Er wordt druk met tijden gestoeid, maar de conclusie blijft dezelfde, die transfer gaan we niet halen. De aankomst in Oban stond voor 19.30, maar dat gaat niet lukken. In Edinburgh halen we een trein naar Glasgow en besluiten om daar dan de fietsen te reserveren op de laatste trein naar Oban zodat we nog voor middernacht op bestemming kunnen zijn. Op de site zijn er geen fietsplaatsen maar beschikbaar, wat geen goed voorteken is. Op het station lukt het niet echt om iemand te vinden die ons kan helpen totdat iemand ons naar de perron-manager stuurt. En dat is waar Stephen in beeld komt. Een gezellige dikkert wiens enige levensdoel lijkt om de gestrande reizigers te redden. Hij belooft ons de fietsen mee aan boord te krijgen en begint druk in zijn portofoon te babbelen. Ondertussen laat hij ons zien waar we een heerlijke salade en lekkere zwarte koffie kunnen scoren. Daarvoor moet ik dan wel zijn naam laten vallen. Later blijkt dat hij georganiseerd heeft dat we als eerste naar binnen kunnen. Als onze fietsen hangen moeten er nog wat extra rijwielen toegevoegd worden, maar met wat puzzelen krijgen we het allemaal voor elkaar en kunnen we de laatste 3 uur durende reis naar Oban beginnen.We overnachten in Corran House, maar niet voordat we een heerlijke pint naar binnen laten glijden. Het duurt even voor we de twaalf tassen naar de derde verdieping hebben gebracht en uiteindelijk vallen we dan in het diepe gat dat slaap heet.