Londen 24 juni

Vanmorgen vroeg uit de veren, er moest gereisd worden. Aan het eind van zo'n lange tocht zijn we altijd een beetje verwilderd, gewend aan eenzaamheid en dan is het even wennen aan de grote stad en de strakke schema's om weer thuis te komen. Op de stoep staat een dronken man al een half uur te roepen. Hij is een sigaretje gaan roken en is de code voor de deur vergeten. Ans wekt de portier die in zijn rommelhok ligt te slapen samen met een waarschijnlijk dakloze vriend. Hij lijkt me Pools en kan zich in ieder geval niet verstaanbaar maken. Niet nodig, we vinden onze weg wel en even later gaan we onderweg naar Terminal 5 en niet de oorspronkelijk geprogrammeerde Terminal 1 om vervolgens vanaf Terminal 2 te vertrekken. In de praktijk is het allemaal overzichtelijker. In de Terminal ontmoeten we een vrouw voorzien van twee tassen met daarin in totaal wel acht puppies, die een oorverdovend, hartverscheurend lawaai maken. De puppies, die als gevolg van deze traumatiserende omstandigheden alles laten lopen stinken als een open riool. Gelukkig moeten ze in de kennel op het autodek, dus hebben we er gedurende de overtocht geen last van. In Holyhead zijn we veel te vroeg voor de trein, die al wel klaar staat. Snel laden we alles in en hangen de fietsen in het daarvoor bestemde rek. Dan gaat de motor uit en daarmee de voeding van onder meer de deuren en de airco en zijn we afgesloten van de buitenwereld. De temperatuur loopt als gevolg van de felle zon flink op zodat het al snel ondraaglijk wordt. Met rode koppen hangen we voor het raam, effectief gescheiden van de overige reizigers die in de schaduw op het perron in een verkoelend windje zitten te wachten tot de deuren van de trein weer te bedienen zijn. Tsja, haastige spoed. Tien minuten voor vertrek worden we ontdekt door het personeel, dat ons verwijtend aanspreekt. Bij het instappen zien we de van twee tassen kermende puppies vergezelde vrouw aankomen Ze zal toch niet in onze wagon stappen? Nee gelukkig is het een Quiet Zone en hoewel die puppies geen elektronische geluiden voortbrengen ga ik er van uit dat er genoeg aanleiding is om ze te weren. Anders is het met een in zacht roze, van vleugeltjes voorzien elfenjurkje geklede peuter gesteld. Het woord quiet is voor haar nog onbekend en ze kwebbelt er lustig op los. Een station later arriveert een reiziger die in de, met uitzondering van voornoemde karakters en een enkele student, volkomen lege wagon meent recht te hebben op de door Ans bezette stoel. De wat zurige man vindt het niet bezwaarlijk als Ans op de lege stoel naast hem komt zitten. Tsja je kunt er natuurlijk op wachten tot dat in wagon G uit de hand gaat lopen. Het elfje kwettert er lustig op los en de man verdiept zich zichtbaar geërgerd in zijn tablet. Maar ja, het elfje is levende have en die is niet verboden in dit door rust minnende reizigers geprefereerde deel van de trein. Dan slaat een ieders hart over, er gaat een telefoon af. Laat het nou precies de telefoon van de elfenmoeder zijn. Zijne zurigheid ziet zijn kans schoon en spreekt de moeder op strenge toon toe. Zichtbaar voldaan verdiept hij zich weer in zijn tablet. Het elfje ontgaat dit alles en is slechts teleurgesteld dat ze in de trein geen verstoppertje mag spelen. Inmiddels heeft het elfje een andere trein genomen en is de rust weergekeerd. Een beetje ongezelliger, dat wel.