Troon 27-07-2016

Vandaag geklommen, veel geklommen. Als je dacht dat je er was dan ging het verder met klimmen. Op een goed moment ben je er aan gewend en raak je volledig ontregeld als je, staande op het uitzichtpunt, in de diepte Ayr ziet liggen. Waarom zou je toch naar beneden gaan. Het antwoord is simpel. Dat is omdat we onderweg zijn naar de eilanden en die liggen nou eenmaal een stuk lager. In Ayr drinken we koffie met twee Engelsen die van de Hebriden komen. Opnieuw die glans in de ogen als de man van onze bestemming hoort. Lyrisch is hij en hij biedt spontaan zijn achtertuin aan voor als we geen camping kunnen vinden. Op een tissue tekent hij de weg naar een plek waar je volgens hem met een tent kunt staan. Het is een stukje achter de golfcourt. Nou is het lastige dat de kust vanaf Ayr tot aan Ardrossan een grote golfcourt is. Kilometers lange golvende greens. In Troon zouden we in het park op een municipal kunnen staan. Jammer dat het opgeslagen waypoint zich precies tussen holes 6 en 7 bevindt. We vragen wat locals naar de dichtst bijzijnde volgende camping. De mannen komen er niet uit en juist als we het willen opgeven is daar de man in zijn Susuki. Aan het enthousiasme van de heren leiden we af dat deze man de weg weet. Hij rijdt voor ons uit. Juist als we het idee hebben dat we bij de locale autosloperij zijn aangekomen vangen we een glimp op van een caravan. Nou zegt dat nog niks, want in Schotland liggen die dingen ook gewoon op de sloop, maar nu lijkt het te kloppen. In een hoekje vinden we nog een stukje gras. Het sanitair heeft dit jaar nog geen zeep gezien, de warme kraan mist de knop en als je de deur van het toilet te hard dicht gooit stort met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het schuurtje in. Als ik later de man in zin vervallen habitat aantref en hem vraag waar hij nou ineens vandaan kwam schiet hij uitbundig in de lach. Ik zie een rijtje gele stompjes in een badje met geel speeksel drijven en kijk hem in de door veelvuldig alcoholgebruik wat troebele ogen. Toch is het een innemende man die al lachend roept "I recognise my campers". We hebben het vermoeden dat deze 'Camp-Scout' de buurt rond het station afstroopt naar toevallige passanten op zoek naar een plekje voor de nacht. Als gevolg van de inspanningen vallen we in een tomeloze slaap.