Fort William 9-08-2016

Zoals een arts een onderarm breuk direct diagnostiseert aan de afwijkende stand, doe ik dat met onze tentstokken. De hele dag heeft de wind staan beuken op de tent, die met het vertrek van de Hollanders geen beschutting meer heeft. Zo nu en dan trotseren we de wind om de stand van zaken op te nemen. Niet zonder gevaar, want hiervoor moeten we een stuk door de berm, die gezien het brede spoor dat we nodig hebben te smal is, waardoor een val in de lager liggende rivier niet denkbeeldig is. Bij een van mijn controle rondjes zie ik het meteen. Dit deugt niet. Twee scherpe knikken markeren de loefzijde van de tent. Mijn buurvrouw worstelt met hetzelfde probleem. Ik haal Ans snel uit de kroeg en voordat we iets kunnen ondernemen schiet de gebroken stok door het doek naar buiten. Het wordt een hele toer om de rest van de tent zeker te stellen omdat de wind maar door blijft beuken. Onze buurvrouw moet rennen omdat een deel van de inventaris door de wind gedragen besluit te water te gaan. Terug in de pub zitten we tezamen met een jongen uit Toulouse, een vrouw uit Wales en een jong stel uit Amersfoort bij elkaar met de zelfde vraag, hoe gaan we dat redden vannacht. In heel Skye is geen reguliere slaapplaats meer te vinden. We onderzoeken alle opties, zoals in de kroeg blijven slapen bijv. Dan lijkt er een oplossing. Een vriend van een van de medewerksters heeft een tent voor ons en nog voor we het ons goed en wel realiseren heeft hij hem ook al opgezet op de camping. Ans komt blij en gelukkig terug, maar geeft nog wel aan dat het niet zo'n grote tent is. Wat zal mij dat jeuken denk ik nog. Als het maar droog is. Misschien had ik beter kunnen gaan kijken achteraf. We nemen een lekker stevig maal in de pub en vermaken ons met onze lotgenoten. Het leuke van dit soort omstandigheden is dat het verbroedert. Het lijkt alsof we elkaar al veel langer kennen dan de uren die we samen hebben doorgebracht. Dan is het tijd om te slapen en krijg ik de schrik van mijn leven. We blijken een eenpersoons tent te hebben waar maar net ruimte is voor een luchtbedje. Door een soort brievenbus moet je je naar binnen wurmen. Als haringen in een ton liggen we op elkaar gepakt. Ik ben niet in staat om languit te liggen. Het uitkleden is een drama omdat ik ook niet rechtop kan zitten. Met veel gestuntel lukt het om me in een T-shirt te wurmen voor de nacht. Ondertussen begint het weer te regenen. Het water geselt de tent, de wind is nog steeds niet geluwd Ik wacht een rustig moment af om nog even wat extra water naar de rivier te brengen. Eenmaal buiten de tent zet de regen nog maar eens flink aan en tezamen met de wind heeft dat hetzelfde effect als twee emmers water over je heen te krijgen. Het eens zo comfortabele T-shirt hangt als een natte ongedefinieerde lap om mijn lijf. Wel eens geprobeerd om een zijknat shirt uit te trekken. Ja, probeer je dat nu eens voor te stellen in een ruimte ter grootte van een verhuisdoos. Een half uur later heb ik me in mijn fietsshirt gewurmd. Als ik eenmaal lig vertoont mijn nek ongeveer de zelfde hoek als de gebroken tentstok. Ondertussen is er alarm naast mij. Bij elke windvlaag krijgt Ans een douche over haar heen. Onze anders zo behaaglijke donzen slaapzakjes voelen nat en plakkerig aan. De isolerende eigenschap van dons is vooral gebaseerd op de aanwezigheid van lucht tussen de veertjes. Die lucht is bij ons beiden verdwenen en dus hebben we alleen elkaar nog voor de nodige warmte. Ik neem me voor om een spontane donatie te doen aan vluchtelingenwerk, omdat ik me nu heel goed kan voorstellen hoe het moet zijn zonder een dak boven je hoofd. Wonderwel lukt het ons om een houding te vinden waarin we in ieder geval een hazenslaapje kunnen doen. Door op gezette tijden ons gelijktijdig te draaien zoals je dat met een kippetje aan het spit doet komen we de nacht door. De ochtend ga ik met onze redder Dan, een schotse helikopterpiloot met als hobby mensen in nood helpen, naar Portree om een noodoplossing te vinden. Met een zelfbouwpakketje aan glasvezel stokken komen we terug en kunnen we weer op de fiets onderweg naar Mallaig. Onze lotgenoten hebben de nacht door gebracht in hun tentje in de speeltuin waar de wind wat minder heftig was. De Franse jongen is uiteindelijk met twee Italianen in een Campervan terecht gekomen. We nemen hartelijk afscheid. De wind hebben we in de rug en we maken flinke vaart. De nacht hebben we boven de pub doorgebracht. We wilden eindelijk eens in een echt bed. Na een comateuze nacht zijn we vandaag naar Fort William gefietst. Zwaar in het begin, maar met een schitterend einde van de dag. De tocht eindigt met een overtocht op een piepklein voetveer in stijl. Inmiddels liggen we in onze riante tent met noodoplossing. Als Ans voorstelt om lekker tegen elkaar aan te kruipen heeft dat sinds deze dagen een volstrekt andere lading.