Oban 10-8-2016

De dag begonnen met een heerlijke Capucino en een overtocht met de jongens van de highland ferries. So far so good. Maar dan. Het probleem van een lekke band is dat hij eigenlijk nooit op een goed moment komt. Herken je dat, dat je ergens in een heerlijke fauteuil, met een Capucino of beter nog een glaasje koude witte wijn gaat zitten en met een warm zonnetje in je nek begint aan het plakken van je binnenband. Nee, een lekke band komt altijd in de zijkende regen, langs een drukke provinciale weg, liefst op hellend wegdek of erger nog, op een modderpad zonder beschutting in de omgeving. Zo was het vandaag dus ook weer het geval. Het kondigt zich aan doordat de fietst zich gaat gedragen alsof je op een mosbed rijdt. Daarna is er een bonk te voelen onder je zitknobbel en aansluitend nog meer. Alarm! Mijn derde lekke band deze week en deze keer aan de achterzijde. Het regent pijpenstelen, we zijn bezig met een klim van 10% en er is geen afdak in de buurt. Ans speelt haar Griekse tragedie bij een huis in de buurt en krijgt contact met een allerliefste dame die zich verontschuldigt voor het feit dat ze geen schuur heeft. Wat ze wel heeft is een driedeurs sedan met een enorme achterklep. En ze heeft thee, die ze meteen klaar maakt. Zelden zoveel gastvrijheid ontvangen. Als we met onze zijknatte kleding bij haar in de kamer zitten doet ze in een met verf besmeurde overall haar verhaal. Ze is samen met haar zoon het huis aan het opknappen omdat er gasten uit Newcastle komen voor een korte vakantie. Ze woont zelf in een kustdorpje aan de Atlantische Oceaan. Van binnen warm gaan we verder naar Oban en laten ons verleiden om de Sustrans route 78 te verkiezen boven de beschreven route omdat die zo'n 3 kilometer korter is. Te laat komen we er achter dat we daarmee 6 kilometer op en neertjes moeten doen tot 16 % en dat is na 80 kilometer niet echt fijn. Als we als verzopen katten in het informatiecentrum van Oban komen krijgen we op onze vraag om een onderkomen te horen dat Oban afgeladen vol is. Alarm! Nu nog naar een camping gaat niet werken en het is opnieuw tijd voor Ans haar tragedie. De dame achter de balie die snel groeiende plassen water voor haar balie ziet in combinatie met de uiterst verdrietige Ans wordt week. Ze is bereid om een poging te doen buiten het circuit en vindt een guesthouse in de buurt. Als ik haar vertel dat we morgen naar Calander willen verschiet ze van kleur. Niet doen is het advies, er is daar windkracht 11 voorspeld en verder 100% regenkans voor de hele regio. Tijd voor crisisberaad dus. Iedereen die ons volgt weet dat dat altijd leidt tot bijzondere beslissingen. Onze laatste week brengen we door in de caravan op de mooiste camping van Europa. Camping Delasemois in de Ardennen. Voor de zekerheid nog wel even geïnformeerd naar het weer.