Locquirec 25-8-2017

In alle vroegte vertrokken richting Morlaix een grappig stadje met een prachtige spoorbrug in het hart, die wij natuurlijk aanschouwen van af het terras van de salon de the. Kijk je wordt maar een keer opa en oma en we hebben besloten deze vakantie dan ook in opa / oma tempo te fietsen. Daar hoort natuurlijk een lange middagpauze bij met uitgebreide lunch. De op- en neertjes liegen er niet om. En als de ochtend nevel is opgelost maken we kennis met een voor ons nieuw fenomeen, de zon. Wie ons heeft gevolgd weet dat als wij de tassen aan de fiets hangen de wolken sluiten en de regen begint. Na acht weken regen in Schotland is dit even wennen.
Bij kilometer paal 65 besluiten we op de toevallig aanwezige camping te landen. Er staat een stevige bries die het opzetten der tent voor onze engelse buurman lastig maakt. Hij is dan ook diep onder de indruk als wij hem in vijf minuten strak hebben staan. Al die tijd zit er iemand in zijn auto te candy-crushen. Ik vermoed dat het zijn puberale dochter is, maar als ik hem er naar vraag blijkt het een volwassen vrouw te zijn die hij zijn girlfriend for this moment noemt. Die omschrijving doet niet veel goeds verwachten. De rest van de avond brengen ze samen in de auto door. Wij niet, wij trotseren de wind en zitten mijmerend over het kanaal te staren. Vroeger hadden we altijd veel plezier om te kijken hoe anderen hun tent opzetten. De beste stuurlui staan aan wal dus het was altijd dikke pret als het niet wou lukken. De tijden zijn veranderd. Niet allen zijn wij inmiddels die leuke oma en opa, ook onze omgeving is aangepast. Tegenwoordig staat inmiddels bij elk huis een mobile home, de camper. Bij ondergaande zon arriveert een buitenmodel camper, op zoek naar een plekje. Nou ja plekje? Vanaf een afstand stellen we al vast dat de standaard beschikbare ruimte nooit genoeg zal zijn voor deze glimmende, net van de leverancier afkomstige mobiele slaapkamer. We gaan er eens voor zitten. Allereerst wordt het groen van de erfafscheiding grondig verbouwd. Met elke beweging komt het voertuig verder vast te staan. De vrouw in het gezelschap slaat met regelmaat haar handen voor haar mond. Als de chauffeur in een laatste poging zijn nachtrust zeker te stellen het voiture achter uit rijdt, daarbij met precisie op een electriciteitspaaltje afstevenend staat de vrouw met grote armbewegingen voor de achteruitrijcamera duidelijk te maken dat dit wellicht de duurste route zal worden. De chauffeur zit echter geen tv te kijken maar heeft slechts aandacht voor zijn buitenspiegels. Het vervolg laat zich raden. We worden overvallen door een nostalgisch campinggevoel in een nieuw jasje.