Fonteny 27-8-2017

Standaard vraagt Ans of ik twee of een flessen gevuld wil hebben.
Elke fles is 1 kilo zodat ik steevast om een fles vraag.
In Schotland was dat geen probleem, die tweede liter viel wel uit de lucht en om niet uit te drogen hoefde je slechts je mond open te houden.
Hoe anders was het vandaag. Opnieuw tropische temperaturen en zwaar werken. Na het middagmaal voel ik wat weinig energie in de benen. Had ik dat signaal op waarde geschat, dan had ik er nog wat aan kunnen doen. Uit het niets schiet er een vette kramp in mijn hamstring. Dat is een sterke spier. Kramp in mijn pink kan ik verdragen, maar dit is andere koek. Luid kermend spring ik van de fiets. Ans, die zich mijn hartproblemen nog maar al te goed kan herinneren reageert adequaat en springt met de spuitbus nitroglycerine in de aanslag van de fiets. Net voordat ze de eerste dosis onder mijn tong wil spuiten krijg ik haar volledige aandacht en weet duidelijk te maken dat het gekerm veroorzaakt wordt door een anarchistische actie van mijn bovenbeen spier. Met water van een behulpzame riverain en een zakje OSR weten we de eerste nood te ledigen. De rest van de tocht gaat in opa tempo verder. Sissend laten we ons in het zwembad zakken daarbij concluderend dat er met het hart niets mis is.