29-9-2018 Alonso de Ojeda

Ik had me voor bereid op een volkomen Zen verhaal gisteren.
Zoals zo vaak is alles niet wat het lijkt.
Als we nog even wat bladeren in de verzamelde teksten die volgens Benjaminse een reisbeschrijving vormen zie ik ergens op een ad random bladzijde een regel staan die bij mij alle alarmbellen laat rinkelen.
Het reizen in Portugal per trein met medeneming van het rijwiel schijnt niet mogelijk te zijn. Daar wil ik het mijne van weten, want in het schema zoals we dat juist hadden opgesteld en waarbij we alsnog naar Trujillo zouden fietsen is een kort stukje treinen opgenomen.
Als dit daadwerkelijk niet kan dan ligt de boel weer overhoop.
Ik stort mij in de wereld die internet heet en zie dat het meenemen van een fiets is toegestaan mits het rijwiel uit elkaar is geschroefd en volume gereduceerd is tot de grootte van een boodschappentas zodat het keurig in het bagagerek past. Dat gaat hem niet worden, de fiets gaat slechts een keer uit elkaar en dat is om hem op de luchthaven door de scan te duwen.
Terug naar de tekentafel dus. Het lijkt erop dat we vanuit Setubal een minivan kunnen huren die ons naar de luchthaven vervoerd. Dat betekent dus dat we in Spanje ergens nog een vijftigtal kilometers moeten maggien (je weet wel van de soep) Dat moet dan vanaf Merida, want voor die tijd gaat er geen weekend bus die kant uit.
Bij ondergaande zon onderzoeken we alle mogelijke opties bij een heerlijke fles Tempranillo, In alle oplossingen komt steeds dezelfde conclusie terug. Morgen (vandaag dus) gaat het gas erop, want dat hebben we tenminste zelf in de hand. Een tweede conclusie is dat Trujillo uit de trojka gemieterd wordt. Jammer maar helaas. Zo gezegd, zo gedaan. Vanmorgen in alle vroegte in het donker vertrokken en om 12.00 hebben we al meer dan 60 km.achter ons liggen. Inmiddels zitten we na meer dan 90 km.voor de tent in de wetenschap dat mocht het vervoer niet lukken het aantal te fietsen kilometers in ieder geval tot de mogelijkheden behoort.