30-9-2018 Elvas

Het is donker en de situatie is explosief. We hebben de petzls op het hoofd. Ik kijk recht in de bewakingscamera waarvan ik zeker weet dat de beelden door iemand nauwlettend in de gaten worden gehouden. De waakhond springt tegen het meters hoge stalen hek. Ik schat in dat hij er niet overheen komt en dat is misschien ook maar goed ook.
Dan staan we plotsklaps vol in het licht en zien daar de bewaakster met achter haar een tweede uitzinnige waakhond. Zijn tanden blinken tussen de opgetrokken lippen in het felle licht van de bouwlampen. Ze haalt een grote sleutelbos van haar riem en opent het massieve hangslot. “Venga” briest ze en als ze ziet dat Ans haar telefoon in de hand heeft voegt ze er aan toe “No Telephone”. Als het haar niet snel genoeg gaat gooit ze er nog wat verwensingen ter aanmoediging boven op. De hond reageert op haar stemming en doet een poging mijn ontblote kuitspier van enige perforaties te voorzien. Ik zie mijn kans schoon en zwaai mijn been over het zadel rakelings langs de dichtklappende kaken van de herdershond. Meestal pakken die honden de zwakste die achteraan fietst. In zekere zin is Ans daarmee de tweede die ik na Trujillo uit de Trojka gooi. De hond, chagrijnig vanwege de gemiste kans gaat achter me aan en volgt me tot ik voldoende ver verwijderd ben van het omheinde kamp. Als Ans weer aansluit hoor ik dat hij kennelijk geen zin meer in haar had, waarmee ook zij een veilig heenkomen kon zoeken. We zijn in Alonso de Ojeda waar we ons de vorige dag hadden geïnstalleerd voor de nacht. De camping bevindt zich op zo’n honderd meter van de snelweg richting Merida. Het voelde al niet goed van het eerste contact, maar ja, in de verste verte geen alternatief. De twee waakhonden liggen op dat moment nog te dutten in de warme avondzon. Dat wordt anders als het eenmaal donker is. Bij elke beweging die we maken slaan ze aan. Vanwege de paar biertjes moet ik er natuurlijk wel een keertje uit. Dat betekent dat je in het donker langs het hoge hek moet met daarachter een agressieve viervoeter waarvan je maar mag hopen dat hij geen gaatje in het hek weet te vinden. Omdat we vandaag een lange dag hebben staan we vroeg op en pakken in het donker. Als we het kamp willen verlaten worden we geconfronteerd met een hermetisch afgesloten toegangspoort. Ans die altijd van de slimme oplossingen is belt het nummer dat we gebruikt hebben bij de reservering. Het gesprek verloopt moeizaam en als ze heeft opgehangen zijn we niet overtuigd van een snelle oplossing. De rest heeft de lezer kunnen vernemen en is inmiddels historie. We zoeven naar Merida en bezoeken de stad. We smokkelen vandaag een half uurtje met de trein en fietsen de grens met Portugal over. Inmiddels hebben we een fantastische kamer in een voormalig klooster met uitzicht op het in de ondergaande zon vlammende Elvas.