3-10-2018 Lissabon

Daar zit ik dan, net als de eerste overnachting sluiten we af in de tent. Morgenvroeg komt er als het goed is een taxi om ons naar Lissabon Portela te brengen. Wat volgt is de scan. Sinds Andalusië heb ik traumatische ervaringen met scans. Die dingen zijn altijd te klein voor de fietsen. In Sevilla moesten we met een vertraagd vliegtuig en zonder fietsen vertrekken. In Rome had ik het tot in de puntjes voorbereid, maar toen mocht er weer geen transparante zak omheen. Gelukkig hebben we dat recht kunnen zetten met Transavia, maar voor hetzelfde geld hadden we daar weer het zelfde gezeur. Morgen doen we een hernieuwde poging om gladjes aan boord te komen. Dat ik er gerust op ben kan ik nog niet zeggen. Gisteren hadden we een van de hoogtepunten van de reis met ons verblijf in de Herdade. Nergens zijn we zo gastvrij ontvangen als daar. Ons contact had een ziek kind en vroeg of we er bezwaar tegen hadden dat ze de avond bij hem bleef. Dat betekende wel dat we samen met de kokkin zouden moeten eten. Ze verontschuldigde zich voor het feit dat ze geen Engels sprak. Geen probleem zei ik. Ik kan immers ook geen Portugees. Wat volgt is een heerlijke avond met hulp van Google Translate en veel plezier. En Passant eten we een stuk van het zwarte varken en communiceren we over het dessert middels een Nederlandse kooksite. In het Portugees bedank ik haar voor het feit dat ze zo’n geweldige gastvrouw was. Gelukkig leest ze de tekst op mijn mobiel en barst in lachen uit. Vanmorgen worden we na het ontbijt hartelijk uitgezwaaid. Deze laatste dag dalen we af naar zeeniveau, dus echt veel klimmen wordt het niet. Dit stuk van de vakantie vind ik altijd het moeilijkst, morgen kan er veel fout gaan. Morgen zijn we afhankelijk van anderen en dat is even wennen als je drie weken aangewezen bent op je zelf. Maar ja, ook dat hoort erbij.