Dag 7 naar de kelders

Ik probeer mijn blogs altijd een beetje leuk te houden. Kleine voorvallen vergroot ik wat uit en voeg wat humor toe. Zo bewaar ik mooie herinneringen van ontmoetingen die ik op mijn reizen had. Vandaag was anders. In Vilnius heb je het museum van genocide victims. Het bevindt zich in een groot, statig en vooral gesloten pand. Over twee verdiepingen leer je over de geschiedenis van de Litouwers onder de onderdrukking van Russen en Duitsers. Indrukwekkend, maar zoals zo vaak in een museum kun je de waarheid gedoseerd tot je laten komen. Anders is het in de kelder, waar nog geen tien meter van de vrijheid verwijderd de meest afschuwelijke martelingen en mishandelingen plaats vonden. Detentiecellen, martelkamers en executieruimten ademen nog de angst en de verschrikkingen. Op weg terug door de lange, smalle gang zie ik een kleine oude man staan. Nog ver van hem verwijderd zie ik dat hij mij doordringend aankijkt. Hij lijkt in shock en zijn ogen wijken geen moment. Ik blijf voor hem staan waarbij we elkaar langdurig aankijken. Dan maakt hij met zijn armen een omvattende beweging en zonder mijn ogen los te laten haalt hij zijn schouders bijna verontschuldigend op en zegt in het Litouws dat hij hier aanwezig was. Ik heb geen antwoord, maar het komt hard binnen te midden van de harde betonnen wanden en de gecapitoneerde celdeuren. Dan laten we elkaar los en eenmaal buiten realiseer ik me dat de vrijheid hier nog niet zo lang bestaat.