Cookstown 4 juni

Het is de dag van de B&B 's. Gisteren kwamen we in Lisburn net voor de regen aan in de Royal Down in Lisburn. Een allervriendelijkste heer met alle kenmerken van een Irishman (rossig haar, sproeten gedrongen en onverstaanbaar) laat ons de kamer zien waarna we naar zijn kantoor gaan om in te schrijven. Zijn kantoor is onder de trap gepositioneerd, zeg maar waar vroeger de bezemkast was. Op een beeldscherm zien we camerabeelden met beelden van zo ongeveer elk vertrek in het huis. We zouden ons veilig moeten voelen met zo veel toezicht, maar als ik me klaar maak om onder de douche te gaan zie ik allerlei voorwerpen die ongetwijfeld als verstop plaats voor een camera zouden kunnen fungeren. Ik keer zo ongeveer de hele kamer en badkamer binnenstebuiten voordat ik de douche laat lopen. Ik heb visioenen van een lachende man in zijn bezemkast en ik voel me even als James Bond. Hoe anders is het vandaag aan het eind van de dag als we aankloppen bij het Belfast House in Cooktown. Op zoek naar de waard, die naar achteren is gelopen volgens enkele pub gasten tref ik een man aan. Hij kijkt me wat beneveld aan en als ik hem vraag of er plaats is in het B&B komt er geen reactie. Ik probeer wat aan mijn uitspraak te doen, wat meer Iers of school-engels, ik imiteer zelfs Sean Connery, maar de man geeft geen sjoege. Tenslotte vraag ik hem of hij de barman is. Nu gebeurt er iets. Neen, hij is niet de barman. Dat verklaart veel en wat leek uit te lopen op een fiasco en ettelijke extra fietskilometers wordt toch nog een prettig verblijf in The Belfast House.