Harwich 24 juni

In Londen heerst de complete fietsanarchie, meesterlijk. Tot nu toe hebben we in Engelse en Ierse steden gemerkt dat er geen rekening gehouden wordt met fietsers. Het gevolg is dat we buiten onszelf nauwelijks fietsers tegen kwamen. In Londen moeten we ons verplaatsen van Euston station naar Liverpool station, een ritje van vijf kilometer door het centrum vol dubbeldekkers en taxi's. Om ons heen hordes fietsers, allen voorzien van helm en ijzeren zenuwen. We proberen ons aan de regels gehouden, maar na vijfhonderd meter gaan we gewoon mee in het gedrag. Ook Ans laat met een grote glimlach alle schroom vallen. Het is de omgekeerde wereld. Bussen en taxi's rijden op kousen voeten tussen al die anarchisten op die tweewielers. De navigatie heeft het er tussen de hoogbouw moeilijk mee en vergist zich af en toe een meter of honderd, maar goed tot nog toe ging alles vlekkeloos, dus mij hoor je niet. Kleine afwijkingen compenseren we door U-bochten over doorsteekjes en al gauw voelt het allemaal vertrouwd. Daar crossen we dan door de zoveelste wereldstad, maar wel een hele bijzondere. Het bruist op de terrassen waar de avondzon een belangrijke sfeer verhogende factor is. In de trein naar Harwich passen precies vier fietsen, daar moeten we dus om vechten. We manoeuvreren ons tussen alle forensen naar spoor veertien, geholpen door een alleraardigste medewerker van de informatiebalie. Ik ben gelijk verliefd op deze mega stad en neem me voor om terug te gaan zonder de fiets en me dan met Ans onder te dompelen.