zondag 25 augustus

zondag 25 augustus
Zoiets kan ons alleen maar overkomen.
Na ruim 4 uur lopen stuiten we op rood witte linten. We bevinden ons dan tussen de grote en de kleine Hohneck in het Frankenthal.
Een kruispunt, gemarkeerd door een paal met heel veel richtingsborden. Zoveel dat de geleborden terroristen in Tilburg er een puntje aan kunnen zuigen. Ik besluit er een artistieke foto van te maken en vergeet daardoor de teksten te lezen. Waarom ook, ik ben er van overtuigd dat er in de afgelopen decennia geen grote verschuivingen hebben plaats gevonden en de diverse bulten vast nog wel op de zelfde plek zullen liggen. Volkomen terecht dus dat die borden er nog steeds staan. In Tilburg is dat anders, daar staan gele borden opgesteld die verwijzen naar omleidingen die al in geen jaren meer gebruikt hoeven te worden en dus eigenlijk verwijderd zouden moeten worden..
Omdat we goeie benen hadden besloten we nog even de Grand Hohneck op te gaan om aldaar een glaasje Orangina te nuttigen. In de diepte zien we Schiessroth liggen, een gemoedelijke Auberge. Daar moeten we straks heen om uiteindelijk weer bij het vertrekpunt en een groot glas bier aan te komen. Maar boven op de Hohneck zien we de eerste voortekenen van wat wel eens een heel ander einde van de dag kan betekenen.
We dalen af naar het kruispunt en lezen de aanwijzingen die ik eerder op de gevoelige plaat heb vastgelegd. De GR5 is tussen Frankenthal en Schiesroth afgesloten vanwege het risico op Eboulement. Dat klinkt serieus en om te zorgen dat de zondagse wandelaar het ook serieus neemt is de route hermetisch afgesloten met meters rood wit lint. Wat de meeste indruk maakt is het van een groot , in blauwe inkt gedrukt , analoog stempel voorziene A4 tje met dreigende taal geschreven door de minister van Eboulementen.
Tijd voor het eerste crisisoverleg van deze vakantie. Terug is een tocht van 3 uur, geen serieuze optie. Gewoon de Petit Hohneck op en aan de andere kant afdalen lijkt een zware, maar kortere optie. Gesteund door de constatering dat er een bordje op een steen ligt met de tekst Deviation dat inderdaad richting de top wijst besluiten we tot de tweede optie en als twee jonge hindes gaan we via een duidelijk zichtbaar spoor omhoog. Ans heeft voor de gelegenheid twee noorse stokjes aangeschaft waarvan we altijd zeiden dat die voor "auwe miensse" waren. Sinds die aanschaf is ze niet meer te houden en houdt een moordend tempo aan. Op de top is het spoor echter weer net zo snel verdwenen.
Nu wordt het improviseren en samen met twee andere wandelaars dalen we af. Omdat we na een half uur nog steeds geen duidelijk pad vinden scheiden onze wegen. Het is ook opvallend dat we geen andere wandelaars zien en dat terwijl toch iedereen de omleiding moet volgen. De twee gaan naar links en wij naar rechts. Deze keer is Ans de hopman en leidt de tweemans expeditie met vaste hand naar beneden. Uiteindelijk komen we na een extra uur en een paar honderd hoogtemeters uit bij de Refuge en zijn we weer op bekend terrein. Weer een half uur later bereiken we het vertrekpunt en laten een halve liter bier sissend naar binnen glijden. Het was een mooie dag.