Carrigtwohill 18 juni

Zoals gezegd stonden we gisteren met onze voeten in de oceaan. Ver weg van de bewoonde wereld in alle eenzaamheid. Die eenzaamheid werd echter doorbroken toen een Engelse dame met haar, leuk voor de boodschappen, maar niet meer dan dat autootje op onze verlaten landtong arriveerde. Kennelijk had ze een gezellig onderonsje in gedachten en wat kun je dan beter doen doen dan met een wapperend tentdoek in de hand om hulp roepen. Ik ben natuurlijk de flauwste niet en bovendien heeft elk nadeel zijn voordeel. Les een is; zet de tent op een vlak stukje grond. Je snapt dat dat vlakke stukje grond natuurlijk tamelijk ver van ons vandaan gezocht moet worden. Les twee; zorg dat je tent goed verankerd wordt met de daartoe bedoelde haringen, die diep in de grond geslagen moeten worden. Na de tent nogmaals drie keer verplaatst te hebben, natuurlijk verder bij ons vandaan, lukt het me eindelijk een eerste haring te plaatsen. Missie geslaagd, onze privacy hersteld. Ik vraag haar voor de zekerheid nog of ze kan zwemmen omdat de tent bij de eerste flinke windvlaag waarschijnlijk in de oceaan zal verdwijnen. De landtong is toch echt voor avontuurlijke kampeerders. Ze snapt de hint niet en laat de tent staan waar we hem geplaatst hebben. Na een heerlijke nachtrust breken we het kamp weer vroeg op. Door het gerammel gealarmeerd zit onze buurvrouw al snel voor de tent. Met een handdoek over haar hoofd doet ze haar ochtend meditatie, geleerd tijdens haar veelvuldig retraite bezoek. Wij hebben daar geen tijd voor en vertrekken richting Cork, voor een etappe van meer dan honderd kilometers.