Mullinavat 20 juni

Na mijn succesvolle introspectie van enkele dagen geleden ben ik tot de conclusie gekomen dat niet het einddoel, maar de weg er naar toe is waar het om draait. Om die reden is het doel van de dag, Mullinavat, een onbeduidend dorp ergens in Tipperary, van ondergeschikt belang. Nee het gaat om de 82 km. lange route, die op de kaart behoudens twee uitstapjes naar driehonderd en honderdtachtig meter, vlak is. Gezien de hoogte bij aanvang denk je dus; vierhonderd meter klimmen, kat in het bakkie. Drie uur binnen en dan.... Oh nee, vergis ik me weer, het gaat om de tocht immers. Nou vooruit dan, bibs op het zadel, goed om me heen kijken en vooral genieten van die eerste klimmeters vanaf Copaquin. Die gaan soepeltjes. Het is even onduidelijk wanneer de afdaling inzet, maar een kniesoor die daar op let. Onderweg komen we langs vele boerenerven met even zovele boeren waakhonden. Daar weten we inmiddels mee te dealen, gewoon terug blaffen, dat leert ze. Een enkeling houdt wat langer aan, maar dan blaffen we gewoon wat harder. Het valt me op dat we ondertussen wel erg veel nutteloze op- en neertjes doen. Ik bedoel dan dat, als de ruilverkaveling gewoon goed is uitgevoerd, de hoogtelijn volgend, die kilometers geen probleem mogen zijn. OK, je mist dan natuurlijk wel het prachtige uitzicht, maar ik zou zeggen een keer naar hoogte, genieten van het uitzicht en dan weer terug. Maar het gaat om de tocht, dus mij hoor je niet. Ook niet als we bij de laatste klim op honderdvijftig meter de, wat we zien als de finale afdaling naar het reeds besproken einddoel, inzetten. Ik grap nog dat ik hoop dat de top niet op honderdtachtig ligt, want dan moeten we die meters weer omhoog. Je snapt het, de top ligt op honderdtachtig en zelfs daarna, in het zicht van het dorp, weet de route nog zo'n veertig hoogtemeters aan het totaal toe te voegen, dat daarmee op duizend meter in plaats van de beoogde vierhonderd komt. Na een kleine negentig kilometer komen we aan op het einddoel, dat sterke gelijkenis vertoont met een oase in de woestijn. Het Guesthouse heet Rising Sun en verkoopt heerlijke maaltijden, pints vol Smithwicks en heeft een ligbad in een ruime double bed room. Vanavond tijd voor een heroverweging.