13-09-2018 Pau

Ik ben het niet meer gewend die chaos ‘s ochtends.
De wekker gaat om 2:00 uur. Net voor ik mezelf eens lekker onder de douche nestel schiet Siem voor me langs en trekt de deur snel in het slot. Dat ken ik van vroeger. En waar vroeger het vooral de kunst was om de kinderen op tijd in hun jassen te krijgen om de reis naar het schoolplein te aanvaarden spelen er nu hele andere zaken. Vier volwassenen lopen elkaar in de weg en hebben discussie over het aantal kussens op de achterbank. In de hitte worden autoportieren harder dicht gegooid dan technisch noodzakelijk en is waarschijnlijk de hele buurt getuige van ons vroege vertrek.
Uiteindelijk lukt het om alle bagage in de auto te laden. Heh heh nu de fietsen nog. Alarm! Een auto zonder trekhaak gaat niet met een fietsendrager. Alles moet er weer uit om bij de demontabele trekhaak te komen die zich onder klep tegen de achterbank bevindt. Uiteindelijk kan ik weg rijden en geheel volgens traditie klinkt het nog voor de eerste afslag “Pap, zijn we er al?” “Bijna” roep ik en na de tweede bocht ligt iedereen in diepe rust op de achterbank te midden van een stapel kussens. We zijn onderweg naar Pau, zo’n 1250 km.zuidelijker, het beginpunt van de Ruta Iberica die ons uiteindelijk in Lissabon brengt.Ruth en Siem brengen ons even weg, wat inmiddels ook een plezierige traditie begint te worden.
Ik rij zelf de nacht door en laat me na Parijs aflossen.
Waar vroeger de drie kinderen elkaar de auto uitvochten is het nu vooral heel gezellig. Maar goed, zo’n 13 uur in de auto wordt natuurlijk ook een beetje eentonig ondanks de Yathzee competitie en de bergen aan eten. Dan grijp je terug op de vroeger zo succesvolle spelletjes waaronder veel woordspelletjes. Zo leren we dat je op de bestemming je behoefte doet op een Pau, of dat Geert Wilders hier een Paupulist is en je bij een mooie prestatie ChaPau te horen krijgt of dat Pau een Paupulaire vakantiebestemming is. Afijn na precies 13 uur zijn we over en kunnen we naar ons hotel voor de nacht. Het prachtige oude pand is hermetisch gesloten zo lijkt het en de waarnemers (Ans en Ruth) weten te melden dat het er niet zo netjes uit ziet. Van andere wachtenden horen we dat de eigenaar rond 16.30 aanwezig is. Als ik, nieuwsgierig als ik ben ook een blik door de ramen bij de receptie werp zie ik een chaos zoals je die zelden in een dergelijk etablissement tegen komt. Bemoedigend is echter het in het Frans geschreven verzoek je aan de nieuwe receptie aan de andere zijde van het pand te melden. Met excuses voor de rommel vanwege de verbouwing. Gelukkig is het op een kapotte douchekop en ontbrekende handdoeken nog niet zo slecht. Of zoals Ans het treffend omschrijft “het heeft potentie” Inmiddels hebben we een paar flessen geledigd, zijn de fietsen in de voormalige eetzaal gestald en hebben we een heerlijke bezorg pizza genuttigd.
Het zal niet laat worden, want morgen volgen de eerste meters in de Pyreneeën
De vakantie is begonnen.