16-9-2018 Anzanigo

Als ik met een laatste restje wijn op een stenen bankje voor de casa rural van Carlos zit laat ik de laatste twee dagen nog eens voorbij komen.
Totaal onvoorbereid zijn we vertrokken, zoals we dat in 2012 naar Andalusië deden. Toen schreven we teksten in ons logboek als: “eerst rekenen en dan boeken” of :”je neemt het zoals het is maar je hoeft het er niet neer te leggen”.
Veel hebben we niet geleerd sinds die tijd. Nog altijd beginnen we onvoorbereid aan het avontuur, maar dit keer levert het iets onbetaalbaars op. Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken, we moesten immers wat achterstand goed maken. Omdat het vandaag wat meer dalen dan stijgen is maken we snel meters. Na Javierrelattre worden de klimmen weer wat serieuzer, maar de spieren zijn hersteld en om 15.00 uur zijn we op de plaats van bestemming. De camping, voorzien van zwembad en drank en voedsel etablissement sluit vandaag de poorten voor de winterstop. Het is inmiddels 35 graden, dus ik denk dat ze er goed aan doen. Na een liter ijskoud water houden we maar weer eens crisisberaad en ook nu levert dat weer iets prachtigs op. We klimmen naar het dorpspleintje waar zich een heuse casa rural moet bevinden. Aan een meisje vragen we of ze weet waar deze zich bevindt. Ze vraagt me welke ik zoek, de casa om te eten, te drinken of te slapen. Ik maak een gebaar waaruit ze kan afleiden dat we willen overnachten en dat er eentje is die in beheer van Carlos is. Ze veert op en klopt op de deur achter zich ten teken dat het hier is. Carlos, op het enthousiaste geklop afgekomen roept zijn vrouw erbij en er ontstaat een ontvangst zoals we die alleen maar hadden kunnen dromen. De vrouw des huises rent met emmer, dweil en chloor naar boven om het sanitair een oppepper te geven. Het eeuwenoude café is nog in oude staat, de trap naar boven houdt met moeite mijn gewicht plus de tassen. De kamer is echter ruim en voorzien van douche en toilet alles prima verzorgd. Na enig reparatiewerk, het water is hier minder zacht dan thuis, komt er zowaar heet water uit de douchekop. De rest van de middag zitten we heerlijk in de schaduw mijmerend van het dorpstafereel te genieten tussen 16.00 en 20.00 zien we zowaar 2 auto’s en 3 inwoners voorbij komen. Dan is het tijd voor eten aan een tafel met een idyllisch uitzicht. Hadden we ons beter voorbereid dan waren we met een rotgang aan dit dorp voorbij gefietst, maar drijvend op de stroom overkomt je dit toch maar mooi.