19-9-2018 Aranda de Moncayo

Ik zit met een biertje op een pleintje in Aranda. Op het terras nog een paar Spanjaarden die in de zwoele avondwarmte hun biertje drinken. Mannen die elkaar al jaren kennen, het dorp heeft in de winter niet meer dan 60 inwoners. Samen opgegroeid, jeugd, pubertijd, adolescentie huwelijk en ouderdom alles samen doorleefd, dat voel je.
Je voelt ook meteen dat iemand niet tot de dorpsbewoners gerekend mag worden. Iemand met geld die een van de leegstaande panden heeft opgekocht en hier zijn pensioen geniet. Wij zijn op doorreis en aanschouwen slechts.
Het dorpsplein is aan alle kanten af te grendelen met zware ijzeren poorten en het antwoord is bevestigend als ik vraag of het plein ook voor de stieren gebruikt wordt. Zaterdag gaat het weer gebeuren, ik stel me voor dat de balkonnetjes dan gevuld zijn met opgewonden bewoners die de stier de kop gek maken. Een feestdag zoals we ze al vaker in de Spaanse dorpen hebben meegemaakt.
Gisteren nog in La Almunia fietsten we niets vermoedend een plein op omringd door stalen tribunes aangemoedigd door het aanwezige publiek. Even voel ik me de toreador en realiseer me dat onze tassen vuurrood zijn. Wegwezen dus en met een klap sluiten de stalen poorten zich achter ons. Dat was krap deze keer.
Vanmorgen zijn we niet te vroeg, het is immers maar een halve dag. Gelukkig vraagt Ans wat ik voor het eten moest betalen, want dan blijkt dat we de kamer twee keer hebben betaald. Gelukkig is het allemaal te herstellen. Het is weer onverminderd heet en er zitten een paar lastige klimmen tussen.
In een van de dorpjes nestelen we ons op het dorpsplein waar de lokale pensionada’s al enige tijd aan de spirituosa hebben gesabbeld. Stuk voor stuk zijn het bonkige mannen met sterke armen waaraan je kan afleiden dat ze een fysiek zwaar leven achter de rug hebben. De sfeer is prima en als ik voor een paar café solo’s het etablissement betreed moet ik grijnzen bij de aanblik van de fraai gepermanenteerde wederhelften. Een tiental rebbelende zeventigers bevinden zich aan de stamtafel. Op de tafel genoeg koolhydraten voor een tiental hartinfarcten. Dit moet voor de dames het hoogtepunt van het jaar zijn. In ieder geval vermaken ze zich uitstekend.
Wij moeten echter weer verder en genieten van de inmiddels weer aantrekkelijke omgeving.
Zo’n 8 km.voor Arranda ontmoeten we een paar Nederlanders die hier een stukje grond met een oude herberg hebben gekocht. Het geheel is in felle vrolijke kleuren geschilderd. De ontmoeting met de mensen wier geluk vooral uit het hier bezig zijn bestaat is hartelijk. In en om het huis vinden we massa’ s beschilderde peren stronken, stamgasten genaamd. Op de heuvel wordt een schaapskooi gerestaureerd om al de stamgasten een onderdak te geven. Met een warm gevoel beginnen we aan de laatste klim, die bij deze temperatuur nog best heftig blijkt. De vermoeienissen voelen we na paar ijskoude servesa’s niet meer. De komende dagen gaan we een interessant gebied binnen.