Dag 2 culinaire achtbaan

Op reis probeer ik me altijd de cultuur eigen te maken. Dus vraag ik de rekening in de taal van het land en leer zo snel mogelijk vriendelijk woordjes. Vanzelfsprekend kies ik op de kaart altijd iets waarvan ik niet weet wat het is omdat ik er van uit ga dat ik dan locale gerechten geserveerd krijg. Op deze wijze heb ik het gevoel dat ik een ben met de bevolking. Je hoort me dan ook niet klagen als het bij het ontbijt gekozen warme, van een krokant laagje voorziene hapje gewoon ranzige havermout blijkt te zijn. Ook laat ik mij in de, uit de vorige eeuw stammende trolleybus, gewillig door elkaar schudden zonder klagen. Vanavond kiezen we op aanraden van Ruth voor een bijzonder restaurant genaamd Snekutis. Voor het restaurant struikelen we over een verzameling Hara Krishna's die in de onoverzichtelijke wijk nog steeds op zoek zijn naar deze eeuw. Binnen gekomen maken we kennis met de heer Snekutis, die vooral bezig is om niet op de uiteinden van zijn veel te lange baard te stappen. Veel van het geserveerde bier is volgens zeggen van eigen brouw. Het resultaat is een donker, waterig onbestemd smakend brouwsel. Om de smaak weg te spoelen kies ik een gerecht dat volgens mij voldoende smaak zal genereren om mijn smaakpapillen tot rust te manen. Virta Kiaulus blijk echter, nadat het op mijn bord is gedrapeerd, gewoon gekookt varkensoor te zijn. Omdat ik in het verleden ook wel eens pens, met een mooi woord Tripes genaamd, met succes gegeten heb laat ik mij niet direct uit het veld slaan. De geur van varken komt in golven op mij af. Alle ogen zijn op mij gericht en omdat ik nu zo dicht bij de bevolking ben is er geen weg meer terug. Met een eerste hap probeer ik de laatste culturele barrière te slechten. Ondanks dat mijn maag zich tegen het oor verzet lukt het me om het oor en de maag bij elkaar te brengen. Een tweede hap meng ik met de bijgeleverde mosterdsaus. De saus is het allemaal te gortig en ontsnapt direct in vluchtige vorm via mijn neusgaten. Ondanks dat wordt mijn dappere poging door de barman met applaus begroet. Ondertussen liggen mijn disgenoten schuddebuikend onder de tafel en schieten mij alle mogelijke oor-gerelateerde uitdrukkingen door het hoofd zoals je laatste oortje versnoepen of het oor laten hangen. Het wordt me allemaal te machtig en ik schakel door naar de volgende fase, de koffie. Pijn verdrijf je met pijn, dus de smaak van dode varkens verdrijf je met een sterke bak koffie. Ruth gaat naar de barman voor de bestelling. Ik had nog kunnen ontsnappen als ik de boodschap had begrepen. Men liet weten dat het espressoapparaat defect was, maar dat ik nog wel een home made oplossing zou kunnen krijgen. Was ik op dat moment gillend naar buiten gerend dan had ik me een flinke hap met koffiedik kunnen besparen. Het zwarte goedje was volgens mij gewoon onvervalste cichorei. Met mijn tanden op elkaar slecht ik de laatste barrière tussen mij en de Litouwers en verdwijn in de snijdende kou richting trolley. Het oor probeert inmiddels in vluchtige vorm met kleine pufjes via mijn neusgaten naar buiten te komen. Kennelijk is de vrede tussen maag en oor nog niet getekend. Gelukkig is het niet te ver naar ons hotel en de daar, voor noodgevallen, aanwezige fles Glenfiddich single malt.