Powfoot, Annan 31 mei

Schuilend voor de harde wind zitten we op een tweezitsbankje in de afwaskeuken van de camping. Die harde wind hebben we de laatste veertig kilometer pal op de kop gehad. Dat gaat je niet in je koude kleren, die overigens helemaal niet zo koud waren. Het was prachtig weer vandaag. Veel zon en 22 graden op de snelheidsmeter. Na flink wat klimwerk passeren we de Schotse grens, die nog open is bij Gretna Green. Een bord met ' Scotland welcomes you ' maakt de overgang tastbaar. En geloof het of niet, gelijk is er muziek. Het geluid van een vrolijke doedelzak, of moet ik zeggen een vrolijke doedelzakspeler, komt ons tegemoet. Dat is wel een ingewikkelde, want een doedelzak kan niet vrolijk zijn terwijl de doedelzakspeler geen geluid maakt. Nou die parkeren we maar even, want als we de bron hebben gelokaliseerd is de man eigenlijk helemaal niet zo vrolijk. Hij is kennelijk ingehuurd om de bezoekers van de oorspronkelijke smid, die er een bijverdienste aan had om engelse jongens en meisjes van minimaal zestien jaar in het bijzijn van twee getuigen in de echt te verbinden, te vermaken. Dat trouwen mocht namelijk wel in Schotland en niet bij de buren. Maar goed, zoals het hoort was de man in vol ornaat omdat hij net als ons op alles was voorbereid behalve mooi weer. Omdat hij niet zoals wij tassen had om een deel van zijn uitdossing in op te bergen en dat overigens ook niet zou kunnen vanwege het grote aantal toeristen dat met hem op de foto wilden, was hij veroordeeld tot het dragen van het complete, bij het vak van doedelzakspeler behorende tenue. Zwetend en puffend sjokte hij na het in ontvangst nemen van applaus van de hordes fotograferende Japanners naar een groot glas kouwe Ale. Wij namen ons voor om nooit meer te klagen en worstelden ons door de laatste kilometers richting de camping.