Castle Douglas 1 juni

Traditioneel is de derde dag van een skivakantie de risicovolste. Het percentage beenbreuken is dan het hoogste van de vakantie. Hoewel de sneeuw hier ver te zoeken is ben ik op de derde fietsdag een stuk alerter dan normaal. Ik kijk wat vaker over mijn schouder, knijp wat eerder in de remmen en wacht wat langer bij de kruisingen, kortom ik vertoon risico vermijdend gedrag. Op enig moment komen we een van de fietsers tegen die we op de boot hebben leren kennen. Een klein stukje rijden we samen op en hijgen samen op de top van weer een heuvel uit. In een moment van onoplettendheid zwaai ik mijn been over het zadel en zet flink kracht. Je kent het gevoel wel als je een karper aan de haak slaat, tenminste als je wel eens gevist hebt en natuurlijk ook beet gehad hebt. Zo voelde het nu ook, de fiets reageerde wat minder snel op mijn aanzet. Ik dacht nog 'wat heb ik nu aan mijn fiets hangen' als ik achter mij twee geschrokken reacties hoor. Het bleek dat als gevolg van mijn onverwachte manoeuvre mijn medefietser met zijn voortas aan mijn achtertas gekoppeld was en mij noodgedwongen als op de tandem moest volgen. Aangezien ons beider fietsen nooit bedoeld zijn om als tandem te fungeren dreigde dit experiment op ernstig letsel uit te lopen en slechts door adequaat en snel ingrijpen wisten we dit te voorkomen. Geschrokken als hij was besloot het bijna slachtoffer ver uit onze buurt te blijven en al gauw was hij slechts een rood stipje aan de horizon en om hem daarin tegemoet te komen parkeren wij onze fietsen bij een etablissement waar kwalitatief uitstekende barmeals worden geserveerd.