Lisburn 3 juni

Vanmorgen in alle vroegte vertrokken met een paar kilo extra aan regenwater in de tassen, mijn tassen. Het is de dag van de grote oversteek naar Ierland. Veel arme Schotten zijn ons voorgegaan. Wij voelen grote verbondenheid vanwege de conditie waarin we ons bevinden. Na enkele fietsdagen in de regen helpt geen deodorant meer tegen de verloedering. Bovendien zijn de ponden inmiddels op. De tassen laten we wijselijk dicht vanwege de geur explosie die een dergelijke handeling met zich meebrengt. Gelukkig missen we de ochtendboot op vijf minuten en hebben we ineens zeeën van tijd. Een geïmproviseerde waslijn, een zeewindje en de inmiddels weer aanwezige zon doen wonderen. Inmiddels zijn we in Ierland. Onze eerste kennismaking bevalt uitstekend. Al gauw herkennen we de Ieren aan hun rode haar, bleke huid en sproeten. Stuk voor stuk hebben ze een vastberaden blik in de ogen en als je ze groet antwoorden ze met 'Ai', daarbij een beweging met het hoofd makend, die wij zouden kunnen interpreteren als 'ga toch weg'. Noord-Ierland zou een grauwe omgeving zijn volgens de boekjes, maar niets is minder waar. We volgen het riviertje de Lagan en we zien niets anders dan joggende, fietsende, roeiende, golfende, kanoënde of gewoon hond-uitlatende, kleurrijke Ieren. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt, morgen gaat het voort.