24-9-2018 El Escorial

Vanochtend is er ontbijt vanaf 8.30 Dat is laat als je een lange dag willen maken, maar het zei zo. Meestal kun je dan wel een half uurtje smokkelen, maar niet de ochtend na het grote dorpsfeest. Dan is iedereen behalve ons brak en heeft moeite om op te starten. Zo ook in het hotel. We zijn al helemaal gepakt en gezakt als om tien minuten voor half negen het hotel nog volledig in rust is. Maar dan om een paar minuten voor half negen is er leven. De eigenaar
die zichtbaar vermoeid is van de voorgaande dag voorziet ons van een heerlijk ontbijt en met een gevulde maag gaat het voort. Op dat moment zijn er al diverse dorpelingen hun eerste alcoholische versnaperingen komen ophalen. De eerste 30 kilometers gaan over een onverharde via verde
Ik heb een wat ambivalente verhouding met via verdes. Onze eerste in het oosten van Spanje was prachtig met een aaneenschakeling van spoortunnels en adembenemende natuur. Het dieptepunt was de Vennbahn met vrieskou, sneeuw en aanhoudend 3 procent klim. Deze houdt het midden en brengt ons met lichte stijging richting Segovia. Onderweg zoeken we nog even de schaduw van een terras op met de inmiddels ingeburgerde tapas en Naranja. Omdat we geen brood meer hebben willen we graag nog even een winkeltje bezoeken. In mijn beste Spaans vraag ik aan een cafébezoeker waar ik de dichtstbijzijnde winkel kan vinden. Op het woord supermercado heb ik contact. Ja die is er, maar dan moet je wel in de richting van La Huerta een stuk terug fietsen. IJzeren wet is echter dat we nooit terug fietsen, dat is contraproductief. We vragen nog even door en als ik het woord Panaderia in de mond neem kijkt hij me aan alsof ik hem in de maling neem. Hij beweegt zijn hoofd over de rechter schouder zonder enig commentaar. Als ik in de zelfde richting kijk zie ik op nog geen vijf meter afstand een vliegengordijn waarachter brood, melk en fruit te verkrijgen is.
We moeten er beiden smakelijk om lachen.
We gaan weer verder richting El Escorial in de loodzware warmte. Segovia blijkt een prachtige stad, maar de drukte in combinatie met de hitte maakt dat we de stad ook weer snel verlaten. Vanwege het tekort aan dagen geldt bij ons inmiddels het credo “ Met een beetje hulp van Maggi maak je ook soep” We nemen de trein van Segovia naar El Cercedilla waarmee we een volledig nutteloze klim zonder enig uitzicht omzeilen en zodoende vanavond tijd hebben voor een verfrissende duik in het zwembad van de lokale camping.