26-9-2018 Talavera de la Reina

Het zal de geoefende lezer niet ontgaan zijn dat we wel een beetje klaar waren met het onverhard. Vanmorgen hadden we de keuze tussen veel hoogtemeters en een langere route of.... Je raadt het al, we kiezen voor de zwaarste versie.
We pakken het boeltje weer vroeg in en klimmen de eerste meters in het donker.
Rond een uur of negen verwachten we de eerste zonnestralen, maar de zon is vandaag stuk. Dat komt mooi uit, want zonder die koperen ploert wordt de inspanning in een keer een stuk minder. Sterker nog, we raken zowaar in een heuse regenbui verzeild. Natuurlijk geen Schotse omstandigheden, maar toch serieus water. We hebben ons net onder een balkonnetje genesteld als er een oude dame breed lachend op ons af komt. Ze is de eerste die we ontmoeten die meteen door heeft dat we Nederlanders zijn. Meestal worden we voor Duitsers aangezien, wat wij natuurlijk meteen corrigeren. Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat alleen een Nederlander in de stromende regen op een stukje droog brood gaat zitten knagen, dus zo moeilijk hadden we het haar niet gemaakt. Met de weinige talenkennis en een heleboel gebarentaal voeren we een gesprek waarvan de inhoud me is ontgaan. Het was in ieder geval hartelijk, dat wel.Als ik het kapje (ja dat is ook brood) met een stukje kaas verorber en het vanwege de afwezigheid van boter met een flinke slok water wegspoel komt de vrouw weer terug. Met een stralende lach overhandigt ze ons een kilo blauwe druiven. Een prachtig gebaar, dat nog mooier wordt als ze ons bij haar in haar casa uitnodigt. Een klein donker huisje met een paar campingstoeltjes en veel, heel veel kerkelijke foto’s. De muren zijn vol geplakt met beeltenissen van Jezus, Maria en de lieve Heer. Ze wil van alles weten en met behulp van de vertaalsite komen we een heel eind. Als de regen voorbij is trekken we verder met een warm gevoel over zoveel gastvrijheid. Op naar Talavera waar we een Hostel op het oog hebben. Helaas is de deur weer eens hermetisch gesloten. Op het telefoonnummer achter het glas krijg ik contact en ik heb sterk de indruk dat het me gelukt is om om vijf uur af te spreken. Ondertussen haal ik geld en bespreek een stukje busvervoer (met een beetje hulp van Maggi krijg je ook soep) hiermee meteen het bezoek aan het fraaie Trujillo zeker stellend. Als ik terugkom is er inderdaad iemand aangekomen. Het blijkt iemand te zijn die ik later aan de eigenaar beschrijf als de Cabellero de la Lavanderia. De man haalt een verborgen sleutel achter het naambordje vandaan en laat ons binnen. Als later de eigenaar arriveert en bij het binnentreden een overvolle receptie aantreft met twee wildvreemden en twee volgepakte fietsen is hij danig in de war. Uiteindelijk komt alles goed en krijgen we de sleutel van de kamer. Vanavond gaan we maar weer eens vroeg onder de wol hoewel je dat hier maar beter niet kunt doen vanwege de hoge nachtelijke temperaturen. Een korte inspectie laat zien dat er in het hostel geen brandmelders en al helemaal geen vluchtwegen zijn. Waar kenden we dat ook al weer van. Gelukkig is het destijds in Dublin goed afgelopen, dus ik ga er van uit dat het deze keer ook wel zal loslopen.