Shillelagh 21 juni.

We hadden geluk vanmorgen. Normaal kun je pas vanaf negen uur ontbijten in de Rising Sun. Vanmorgen echter verwachtten ze een groep om half acht. Mooi tijdstip voor een stevig potje fietsen. Daar zaten we dan tussen een buslading gepermanenteerde dames onderweg naar Dublin voor de bloemen tentoonstelling. Ans en ik hebben visioenen uit onze vorige carrières. Het gekakel is niet van de lucht zodat we maar gauw de vrijheid kiezen. Ik besluit weer eens goed van de tocht te genieten. Twee kilometer verder staan we honderd meter hoger, hebben we de steilste klim van de dag, veertien procent gehad en staat het zweet me in de bilnaad. Zo de toon is gezet en vanavond hebben we weer meer dan duizend hoogtemeters gemaakt. Wederom door veel nutteloze op- en neertjes. Het dorp is klein en kent maar een B&B waarvan de deur ook na herhaaldelijk bellen niet open wil gaan. Veel zin om door te fietsen hebben we niet en van de plaatselijke bevolking, die zich uitsluitend in het Gaelic verstaanbaar en dus voor ons onverstaanbaar weet te maken, worden we niet veel wijzer. Uiteindelijk blijkt de telefoon weer de oplossing te bieden en hebben we de sleutel van een tot bed en ontbijt omgebouwd schuurtje. De eigenaar leeft van de fabricage van oosterse vechtstokken. Uiterlijk als wandelstok ogend, maar in de handen van ervaren beoefenaars van de Martial Arts een dodelijk wapen. Onderweg naar het restaurant kom ik veel oude kromme mannetjes tegen met wandelstok. Wijselijk ga ik op de stoep aan de overkant lopen. Je hoeft het immers niet op te zoeken.