Ronciglione 22 juni

Ronciglione 22 juni
Ik hoor mezelf vandaag zingend op de fiets, het moet niet gekker worden. Als kersverse vertolker van het Italiaanse levenslied zoef ik door het golvende graanlandschap. Ans komt even informeren of ik aan het mopperen was, aam het schelden op medeweggebruikers of, puur hypothetisch, een liedje aan het zingen. Bij het horen van het antwoord kijkt ze me bezorgd aan, alsof deze gemoedstoestand wellicht het voorstadium betekent van een forse zonneklap.
Niets van dit alles, het was gewoon een mooie dag met zicht op de hoofdstad van Italië, want die gaan we overmorgen bezoeken. Het goede humeur slaat over en bij de volgende stop zitten we op een terrasje onder een grote kersenboom. In de boom is het een drukte van belang, want het is oogsttijd. Vaste lezers van deze blog weten dat kersenbomen (of willekeurig welke fruitbomen) bij Ans niet veilig zijn. Omdat er geen ruimte in de boom is voor nog een plukker loopt ze als een hongerige tijger rondjes om de stam. Een van de plukkers voelt zich kennelijk bedreigd en en duwt Ans een handvol kersen in de hand. Daarmee is het gevaar geweken en is het alleen nog zaak voor mij om ook een paar kersen bij haar los te krijgen, hetgeen lukt. De rest van de dag besteden we om naar een camping aan het Lago di Vico te komen. Een redelijk zware onderneming over 4 km onverharde steenmassa, uitsluitend geschikt voor suïcidale mountainbikers, maar door Benjaminse in zijn boek mild omschreven als goed befietsbaar. We wennen aan het idee dat we kennelijk verschillende talen spreken.