Gallarus 14 juni

Vandaag gaan we de geheimzinnige Connor Pass te lijf. Hij hult zich nog steeds in nevelen. Gisteren was de mist zover gezakt dat hij over de tent hing. Een stevige bak koffie bij de buurtsuper en dan het gebeuren. Nog voor mijn kuiten de kans krijgen te verzuren gebeurt wat we niet voor mogelijk hadden gehouden. De hemel breekt open en de zon begint uitbundig te schijnen. Wie had dat kunnen voorspellen. Ja, weeronline, maar die neemt niemand toch serieus meer. De pas blijkt prima te doen. Ja hij is lang, maar nergens meer dan 10%. Dat geeft de kans om onderweg te genieten van het prachtige uitzicht. Van vijf kilometer afstand zie je de pas boven je liggen. Als ik boven ben en geniet van het uitzicht vraagt de berg me 'en heer hoe beviel het u' Ik antwoord dat ik aangenaam verrast was door het geen ik gezien had. Maar mag ik u een vraag stellen zeg ik. 'Natuurlijk' is het antwoord. 'U heeft zulke mooie flanken, met een schitterende aanloop en een pittig kopje, waarom laat u dat niet gewoon zien en verstopt u zich voortdurend in de wolken' De berg antwoordt' heer voor u geldt alleen de weg naar de top. Ikzelf houdt echter het meest van voorspel' na deze reflectie nemen we hartelijk afscheid en zoef ik de diepte in naar Dingle.