15-9-2018

We zijn het er over eens, een col op de tweede fietsdag zonder enige vorm van voorbereiding is misschien niet zo’n heel goed idee. Vanmorgen vroeg begonnen aan een 30 km lange klim, hier en daar met een stukje vals plat, maar altijd omhoog. We hadden 4 uur uitgetrokken, maar het werden er bijna 6.
Voor een deel te wijten aan de fraaie terrasjes in de gehuchten onderweg, maar dan nog. We hebben genoten van de geweldige uitzichten en het steeds wisselende decor. Tot 5 km onder de top, dan begin ik een herkenbaar gevoel in mijn bovenbeen te krijgen. Kramp, dat is niet zo’n goeie combinatie met nog 500 meter omhoog.
Ik zal het achteraf ontkennen, maar ik moet regelmatig van het zadel. Achteraf overigens zonder een scheldwoord, daar had ik geen lucht meer voor.
Na een stevige maaltijd op de col de Portalet dalen we af en besluiten wat eerder te stoppen in Escarilla.
Vlak voor het dorp schieten we door de tunnel, die gelukkig verlicht is, maar kennelijk niet voor fietsers bedoeld. Een luid claxonnerende automobilist weet me duidelijk te maken dat ik een casque moet dragen. Natuurlijk, we zijn ongemerkt in Spanje aangekomen en daar is het dragen van een fietshelm verplicht. Hoezeer ik de pest heb aan zo,n slecht passend, irritant stuk plastic blijkt wel als ik hem terstond in de receptie van de camping laat liggen. Helaas reken ik buiten de waard. Na ons traditionele ijskoude biertje weet ze me te tackelen en uit alles wat ze roept pik ik het woord casque op. Betrapt! Het voorheen wat norse meisje uit de receptie straalt in de veronderstelling dat ze mijn leven heeft gered. Ze moest eens weten. Morgen gaan we verder. Voor de verzuurde benen is het goed nieuws, het eerste deel gaat vooral berg af.