Oban, 9 juli

Vanachter mijn muskietengaasje grijns ik naar ze, de midgets.
Toegegeven, ik zie er uit als een dwaas, maar het werkt wel. Eerst heb ik een flacon met afschrikwekkende vloeistof over mijn hoofd en nek gespoten. Dat had tot gevolg dat ze in ieder geval stopten met mijn huid te perforeren, maar dat voorkwam niet dat ik bij elke ademtocht een colonne van die kleine agressievelingen mee naar binnen zoog. Maar goed het volgende probleem dient zich aan, want hoe neem je nu een nipje van je glaasje whiskey zonder het net op te tillen om het glas aan je lippen te zetten. Gelukkig komt de regen me tegemoet. Daar hebben die rakkers niet van terug en eindelijk kan ik in alle rust terug kijken op een lange reisdag. Vanmorgen met grote achterstand vanuit Newcastle vertrokken. Het duurde lang voor we van boord waren en juist als je er van afhankelijk bent wil de navigatie geen route berekenen naar het station in Newcastle. We moeten flink op de pedalen. Een ieder die een beetje geïnteresseerd is in Britse detectives weet dat het in Newcastle niet pluis is. Van de TV weet ik dat het hier altijd moord en doodslag is. Gelukkig heb je dan Vera die die zaken oplost op haar geheel eigen wijze. In Glasgow wordt het nog even spannend omdat we niet goed op de kaartjes hadden gekeken en dus niet wisten dat we vanaf Queens Street Station moesten vertrekken en niet vanaf Central Station waar ik me al bijna op een terras had geïnstalleerd. Na een snelle verplaatsing door de stad meldden we ons aan de poort alwaar de aanwezige perronmanager ons wist te melden dat onze fietsreserveringen niet klopten. Gelukkig bleek dat Scot Rail door Nederlanders was over genomen en zich kennelijk als een goed werkgever hadden gedragen. Uit dankbaarheid wilde de man wel wat extra's doen. Het moet gezegd worden, hij heeft ons alleraardigst geholpen en met voorrang in de trein, waarvoor wij hadden gereserveerd hadden, gezet. Niet voor het eerst merk ik dat Schotten een goed hart hebben en van nature weten hoe je iemand verder helpt. Na nog eens drie uur in een boemel door een aaneengeschakelde reclameboodschap van Ben (Ben Lui, Ben Lomond, Ben Cruchan en nog wat andere Bens ) gerammeld te zijn komen we aan in Oban. Morgen maken we de oversteek naar Mull en gaan we voor de verandering weer eens echt fietsen.