Killin, 26 juli

3 kilometer omrijden voor een camping is niet leuk. Het vooruitzicht om de tent in de regen op te zetten doet daar niets aan af. Als dan ook nog de camping uitsluitend voor caravans en campers blijkt te zijn is het tijd voor plan B. Overigens hadden we een mooie dag. Die begon vanmorgen in het Ptarmigan House. De wanden hangen vol met actiefoto's van Curling. Tot de Olympische Spelen van een paar jaar terug had niemand interesse voor het wat introverte spelletje. Het nationale team van Engeland bracht daarin verandering. Niet in de laatste plaats was het de verdienste van twee vrouwelijke teamleden die door hun ongekende schoonheid van Curling kijksport nummer een maakten. Ook ik heb in de avonduren veelvuldig de gedragingen van het team gevolgd. Van het spelletje snap ik overigens nog steeds niets. Naar nu blijkt hebben we de nacht doorgebracht in het ouderlijk huis van een van de beide dames. Maar goed, zoals ik zei begon de dag goed onder een bewolkte hemel. Tegenwoordig zijn we al blij als het bewolkt, maar droog is. Na Blair Atholl begint weer een mooi traject, ver verwijderd van het drukke A9 verkeer genieten we van een heerlijke fietsdag met glooiende op en neertjes. We zijn echt weer in een nieuw gebied aangeland. Na Kenmore, een prachtig, maar wat toeristisch dorpje wordt het klimmen geblazen. Een uurtje voor we de bestemming bereiken begint het weer te regenen. Killin, met het accent op het tweede deel is een prachtig dorpje, maar helaas zonder een voor tenten toegankelijke camping. Plan B leidt ons naar het Bridge of Lochay Hotel. In eerste instantie was de kamer wat boven budget, maar de kou en de regen waren de aanleiding om het budget dan maar aan te passen. Het hele hotel ademt Schotland en nadat ook de waard zijn prijs heeft aangepast en een complete clan, in kilt geklede Schotten de laatste kamer van hun opgeslagen bagage heeft ontdaan begint het grote genieten. Buiten plenst het opnieuw, maar binnen is het warm en ruikt het naar Haggis en Stout. Het leven is vol van contrasten.