Falkirk 28 juli

Als we vanmorgen opstaan regent het nog steeds. Het vermoeden groeit dat we over enkele dagen Schotland verlaten zonder de zon nog eenmaal gezien te hebben. Voor het ontbijt zitten we in wat vroeger de danszaal moet zijn geweest. In het midden zie je de parketvloer waar het allemaal moest gebeuren. Helaas is deze door het aangepaste gebruik gedegenereerd en ligt er wat sipjes bij, net als de kroonluchters die nog maar voor de helft met lampen gevuld zijn en om die reden kennelijk ook niet meer gebruikt worden. Mijn handen jeuken natuurlijk om zo'n hotel eens flink te renoveren. Alle stijlbreuken eruit en terug naar de kern van het gebouw. Mooi voor na mijn pensioen, maar vermoedelijk commercieel nooit te verantwoorden. Al mijmerend valt het me op dat er een schaduw zichtbaar is op de wand. Waar schaduw is moet licht zijn en dat kan alleen maar als er een zon is. Ik wil hem meteen zien. Helaas schrikt het natuurverschijnsel dermate dat de hemel zich weer sluit. Althans voor zonlicht. Niet voor water, want inmiddels regent het al 72 uur aan een stuk en het ziet er niet naar uit dat het beter wordt. We beginnen de dag met klimmen en dat houden we even vol. Dat wordt dan wel beloond met een heerlijke vloeiende afdaling. Op het hoogste punt zou je op een zomerse dag Glascow kunnen zien liggen. Het vermoeden van aanwezigheid bestaat, maar de motregen beperkt het zicht. In Kirkintilloch komen we langs het kanaal te rijden. Dan is het ook gedaan met de motregen en is het tijd voor het serieuzere werk. De plensbui bestaat volgens mij voor honderd procent uit zwaar water. Aangekomen bij het Falkirkwheel houden we een korte pauze. Een uiterst slimme constructie maakt dat de smalle kanaalbootjes naar het 24 meter hoger gelegen Union Canal gebracht kunnen worden. Het geheel is nu nog in gebruik als toeristische attractie. Inmiddels liggen we op een bed in het Park Lodge Hotel. Dit blog schrijf ik met babyhandjes vanwege langdurig verblijf in de hete badkuip.