Lairg, 22 Juli

Vandaag verandert het landschap. Je merkt dat je in ras tempo de Highlands achter je laat. De stijle, indrukwekkende bergen worden vervangen door meer afgeronde heuvels en de blik wordt weidser. In de praktijk betekent dat dat je de regenbuien van verre ziet aankomen en met zekerheid kunt vaststellen dat je weer nat wordt. Je hebt dan natuurlijk wel de tijd om je te verkleden. Een ander voordeel is dat je met de vaak kilometers lange klimmen veel tijd hebt om na te denken. Natuurlijk dringt zich ook de vraag op waarom je je dit allemaal op je hals haalt. Juist als je tot de slotsom komt dat er eigenlijk geen zinnig antwoord bestaat, kom je collega-fietsers tegen. Halverwege de klim begroet je elkaar hartelijk en herken je de open blik van de ware genieter. De Schot is met twee Amerikaanse vrouwen onderweg naar de Orkneys en het enthousiasme spat er van af. Later komen we bij de Crask Inn waar we maar eens voor een soepje gaan. Een houten bordje boven de bar laat weten dat de eigenaar weg is. "Gone feeding the chickens". Nu nog de kippen vinden. Op het stoepje opnieuw een lokale pensionado die zijn laatste pounds aan het verdrinken is. Zijn kleindochter had ons al als Chinezen aangekondigd. Jammer genoeg voor haar komen we gewoon uit Nederland. Het weerhoudt haar er niet van om aan ons tafeltje plaats te nemen en ons de soep uit de mond te kijken. Ik vraag haar of ze vakantie heeft. Enigszins bedroefd knikt ze. Nou dat zul je wel fijn vinden zeg ik. Als ik door het raam naar buiten kijk en me gewaar word van de uitgestrekte leegte rondom de Inn realiseer ik me dat ze misschien wel eens veel liever de tijd met schoolgenootjes zou hebben doorgebracht. Opa neemt nog maar eens een Ale en zal over niet al te lange tijd zover in zichzelf terug getrokken zijn dat ze alleen overblijft met de twee schaapshonden.