Acharacle, 13 juli

Toen we gisteren met ons welgevulde buikje en lichte alcoholroes naar bed gingen hadden we niet kunnen bevroeden dat de weergoden ons ongunstig gestemd waren. Gedurende de nacht keert de inmiddels overbekende roffel terug die duidt op vallend water. Inmiddels weten we dat er nog iets ergers is dan vallend water, maar daar over later meer. Omdat we op tijd op de ferry moeten zijn verlaten we de warme slaapzak. Ans steekt als eerste haar hoofd buiten de tent. Een gemoorde schreeuw volgt. Miljoenen Midgets hebben op dit moment gewacht en vallen massaal aan. Op het moment dat Ans haar mond open doet verslikt ze zich in een deel van het agressieve leger. Ik zet snel mijn muskieten netje op en begin driftig te sprayen. Als ik buiten sta hangen de Midgets als een tweede huid om me heen. In Tobermorry aangekomen lijkt het alsof Ans een acute aanval van de mazelen heeft. Haar gezicht zit vol met vuurrode bulten. Eigenlijk is het meer bult dan gezicht. Elk stukje huid dat in aanraking is gekomen met de kleine, agressief stekende vijand is vurig rood. Na een overtocht van een half uur komen we aan op het eiland met de prachtige naam Ardnamurchan. Het eiland zelf is naar verluid ook prachtig, maar dat kunnen we niet beamen omdat we in de mist terecht zijn gekomen. Vallend water is een, maar condenserende waterdamp laat zich door niets tegenhouden. Als we in die mist ook nog een stevige klim voor de kiezen krijgen is het feest. Geen droog plekje meer te vinden en de mist is inmiddels overgegaan in motregen. Tijd voor crisisberaad dus en je weet dat dat altijd weer tot iets leuks leidt. We zitten nu in een fraai hotelletje aan het Loch Shiel dat dezelfde naam draagt. Buiten is een zonnetje te zien en het vooruitzicht voor morgen is ook goed, hoewel ze dat hier nooit voluit durven te zeggen. Het kan zo maar weer anders zijn. Morgen moeten we een inhaalslag maken omdat we anders weer nieuwe noodscenario's moeten bedenken. Voorlopig genieten we maar even van het schitterende uitzicht over het Loch.