Igualada 2-9

De eerste 15 km. zijn klimmen. Op de pedalen! Dat noem je vakantie. Maar de beloning is het waard. Het uitzicht over de vallei is schittend en Dalton zij het al. What goes up must kom down en met een geweldige gang storten we ons weer naar beneden. Bij Manresa gaan we via een een wirwar van wegen richting centrum. Stuk voor stuk zouden we die asfaltlinten in Nederland snelwegen noemen. De automobilisten gedragen zich er ook naar en al snel heb ik geen vouw meer in de broek. We eindigen de dag na een plezierige siesta onder de platanen op een dorpspleintje met weer een klim. Deze duurt niet de verwachte 14, maar 18 km. De route volgens Benjaminse loopt over een snelweg die niet voor fietsers toegankelijk is. De temperatuur loopt flink op, maar tenslotte gaan we met een rot gang naar beneden naar Igualada. Er is hier geen camping dus nemen we een hotel en natuurlijk niet het duurste. Hotel Canaletas wint de aanbesteding. Van verre zie je op de afbrokkelende muren de vage contouren van letters die een ervaren lingo speler als Canaletas herkend. Bij de balie ontstaat onrust. Kennelijk hebben ze al tijden geen gast meer gezien. Maar met zijn vieren krijgen ze het voor elkaar om ons in te schrijven. De fietsen worden in de eetzaal geplaatst, die wordt toch niet meer gebruikt. Het sanitair zou 100 jaar geleden niet misstaan hebben. Het douchegordijn hangen we binnen de antieke bak om te voorkomen dat de bedden onder lopen. Maar goed na een eerste cervesera in een bevroren glas hoor je mij niet meer. Het is tenslotte vakantie!