Sevilla 26-9

Mijn opa zei altijd 'als je het niet voorkomen kan, ontspan je dan en geniet ervan'. De manier waarop hij erbij lachte was voor mij als kind een reden om te geloven dat hij er iets heel stouts mee bedoelde. Vandaag was het zover in een groengekleurd bochtig parcours met hindernissen, in Sevilla noemen ze dat fietspad, ging mijn voorwiel, zonder dat ik dat voorkomen kon, onderuit en kwam het beton heel snel dichterbij. Nu heb ik een blauwe maandag op judo gezeten, mijn ouders dachten dat dat voor mijn weerbaarheid wel goed was, hoe kun je je vergissen. Ik heb het een half jaar vol gehouden om door de judo leraar als voorbeeld door de lucht gezwiept te worden, gewicht maakt niet uit zei hij daarbij. Maar laat ik niet van het onderwerp afwijken. Met een ontspannen,
sublieme judorol smakte ik tegen het beton, want dat gebruiken ze hier in combinatie met betonverf om een fietspad te markeren. Fietspad is trouwens te veel eer voor het groene lint dat door een, van een illegaal diploma voorziene ingenieur met het IQ van een garnaal, is ontworpen. Het verloop van dit groene lint is niet te voorspellen, of het moet zijn dat het steeds aan de verkeerde kant is aangelegd. Ternauwernood kon ik voorkomen dat Ans met reanimeren begon doordat ik mijn volledige arsenaal aan scheldwoorden uit volle borst begon op te sommen. Afijn, een rimpeling op een verder volmaakt verlopen dag, tot zover. Nadat we al zo'n uur of twee door het centrum van Sevilla op weg waren naar de camping bij het Aeropuerto bemerkte ik tegenover de Mc. Donalds dat mijn achterband weer lek was. Terwijl Ans door de Mc. Drive ging en een Big Mac scoorde had ik al snel het stuk metaal getraceerd dat de oorzaak voor deze 2e rimpeling in de verder volmaakt verlopen dag was. Na nog een uur fietsen waren we inmiddels zo ver dat we voor de poort van de militaire luchtvaart stonden. Verder zoekend kwamen we aan de A4 / E8 richting Cordoba, groots aangekondigd met 'Autovia'. De pompbediende haalde de schouders op en verwees ons toch naar de vierbaans autoweg. Met enige schroom en met helm toch maar doorgezet en zonder schade of bekeuringen op het vliegveld geland. De beloofde camping bleek namelijk al drie jaar niet meer te bestaan en een hotel was op het vliegveld niet aanwezig. Het Ibis was slechts 4 km. over de autovia in tegenovergestelde richting. Slechts een 3e rimpeling op een verder volmaakte dag. Omdat we toch al kampioen snelweg rijden waren zijn we maar weer terug gegaan om uiteindelijk na 120 km. de sleutel voor de hotelkamer in ontvangst te kunnen nemen en na een bijna volmaakte dag onder de hete douche het stof van ons af te wissen.