Tilburg 28-9

Daar zit ik dan, in mijn vliegtuigstoel. Mijn handen tot aan de polsen zwart van het vet. Mijn T-shirt nat van een combinatie van zweet en regenwater, kortom er is iets niet helemaal volgens plan verlopen. De grootste hobbel was vanmorgen de snelweg in het donker. Gelukkig was het verdriet in Sevilla over, want het regende niet meer. Het blijft een beetje een avontuur om in het donker tot twee keer toe een oprit of fly-over te moeten kruisen. Als we de afslag bij het vliegveld hebben bereikt gaan we er van uit dat de terugreis verder rustig zal verlopen. De fietsen worden ontmanteld en in de fietshoezen gepakt. Bij het inchecken moet de tent als apart bagagestuk mee. Op de heenweg kostte dat een tientje. Hier ook, plus voor elke kilo een tientje. De meter geeft twintig kilo aan, maar na wat herschikken komen we uit op zes kilo. De dame achter de balie ziet er de onzin van in en verandert de zes in een. We gaan het daar nog over hebben met Transavia. Voor de fietsen moeten we een kwartiertje wachte tot er iemand is voor de special luggage. In ons spoor een stuk of twintig reizigers met golfclubs, honden, kiteboards en een fiets. De dame is alleraardigst en neemt ons mee naar een aparte scanmachine. Het apparaat ziet er niet anders uit dan de overige apparaten. In een oogopslag zie ik dat dit nooit gaat passen. Op mijn bezorgde vraag geeft ze geen antwoord, maar aan haar gezicht te zien gaat dit niet goed komen. We moeten als laatste in de rij, want de fietsen gaan als laatste. De bemanning komt en drapeert zich over de stoel, drukt op een knop waarna een rood lampje begint te knipperen. Nou moet ik zeggen dat ik wel wat van sturingen weet en rood knipperen is altijd een voorbode voor onheil. De operateur drukt verschillende malen schouderophalend op de, nog steeds knipperende, knop. De dame probeert het ook eens. Onder luid gejuich komt uiteindelijk de reparateur, die gesteund door zoveel vertrouwen ook maar eens op de knop gaat drukken. Bovendien begint hij de hoofdschakelaar maar eens aan en uit te zetten. De conclusie is verbluffend eenvoudig, het ding is kapot. Er ontstaat onrust en niet alleen bij de reizigers. We moet de dame volgen. De fietsen moeten een eigen traject afleggen, met een grote lift buiten en we verzamelen ons op het ontmoetingspunt. Na enige tijd komen de overige reizigers uit een hoek waar we ze niet verwacht hadden. De lift waarvan ze gebruik wilden maken was, je raadt het al, defect. De tijd verstrijkt. We worden een nieuwe ruimte in geloodst met, jazeker, opnieuw een scanner, zo een waar geen levende fiets in past. We hopen nog steeds op een oplossing. Dan wordt ons gevraagd de fietswielen te verwijderen. Nu begin ik toch boos te worden, tijd voor wat superieuren, die uiteindelijk ook komen, maar geen invloed hebben op de inmiddels met erecte piemel genietende beveiligingsmeneer. De wielen gaan er uit om te constateren dat het zadel en de low-riders er ook afmoeten. Mijn gereedschap ligt inmiddels in het ruim van het startklare vliegtuig. Het begint nu echt onvriendelijk te worden en een bosje opgetrommelde, inmiddels ook van erecte veel te kleine piemeltjes voorziene pionnen begint zich in de strijd te mengen.. Het is feest voor de heren, die kennelijk thuis weinig of geen voet aan de grond krijgen. Ik ben er namelijk van overtuigd dat een belangrijke oorzaak voor de rigide opstelling van dit soort heren ligt in de huiselijke omgeving. Ik zou zeggen praat eens wat meer met je vrouw. Maar goed, het uiteindelijke resultaat kennen jullie inmiddels. Wij zitten in het vliegtuig zonder onze trouwe tweewielers. De dame heeft me beloofd goed voor ze te zorgen en ze met het volgende vliegtuig mee te geven, nadat ze door de grotere scanner(!) in de kelder zijn gehaald. Gelukkig heeft KLM zich inmiddels over het probleem gebogen en de toezegging gedaan dat de fietsen keurig in Tilburg worden afgeleverd. Ze hopen op zondag.