Alarcon 11-9

De meter op mijn stuur wijst 37 graden aan. Dat bevestigt wat ik al vermoedde, het is verzengend heet. We rijden de provincie Castillo La Mancha binnen. Er is geen beschutting. Om me heen hebben ontelbare zonnebloemen, die toch wel wat gewend zijn de strijd tegen uitdroging opgegeven. Hun bruine kopjes hangen slap naar beneden. Hadden ze een maand geleden de hoofdjes nog fier naar de zon gekeerd, nu wachten ze tot er een grote machine een eind aan hun lijden komt maken. Ik stel me zo voor dat ze als zonnepit in de schaduw op een terras door een paar bruine tanden tot pulp vermalen worden om vervolgens met een golf serveza in een donker hol te verdwijnen.  Wacht, mijn fantasie gaat met me op de loop. Concentreren en de trappers rond malen. De banden plakken aan het asfalt. Het voelt alsof je in het moeras zinkt, het asfalt houdt je zo lang mogelijk vast. Lange draden kleven aan de banden voor ze me laten gaan. Het is het hoofd dat gekke dingen doet bij deze temperatuur. De vlakte van La Mancha is open zonder schaduw, maar ik moet door. Alles om me heen beweegt, het is moeilijk om het beeld scherp te krijgen. Dan zie ik in de verte iets dreigends, het is groot met lange armen. Plotseling merk ik dat er iemand naast me rijdt op een paard. Het is daar niet pluis zeg ik tegen hem. Ik merk dat het paard onrustig is met grote neusgaten die onophoudelijk snuiven.  De Man is ook gespannen. Ik krijg het beeld maar niet scherp, maar het is zeker dat er iets staat te gebeuren. Ans rommelt in haar stuurtas en haalt er iets uit. Het is mijn bril. Ja bedankt zeg ik en zet hem op. Dan zie ik dat de Man in volle wapenrusting is. 'Zeg heb jij soms een klap van de molenwiek gehad' zeg ik.  Hij bromt wat terug en geeft zijn paard de sporen. Als ik voor me kijk begrijp ik de context. Ik heb De Man ontmoet.